රහ කතා-බස්
"ජාතිය තීරණය කරන්නේ ලේ නෙවෙයි; සංස්කෘතිය!"- නැගෙනහිර වෙරළෙන් ඇසුණු හඬ- හඳගම සමග කතාබහක්
බූන්දි, 18:24:57
මේ දිනවල අයිටීඑන් නාලිකාවේ විකාශය වන "නැගෙනහිර වෙරළෙන් ඇසෙන" ටෙලි නාට්‍යය දුවන රැල්ලට හාත්පසින් ම වෙනස් මානයකුයි නියෝජනය කරන්නේ. එක පැත්තකින් ටෙලි නාට්‍ය කලාව නීරස, අරුත්සුන් කලාවක් වෙලා තියෙද්දි කලාත්මක ගණයේ නිර්මාණ අතේ ඇඟිලි ප්‍රමාණයටත් අඩුවෙන් තමයි තියෙන්නෙ. මේ තත්ත්වය උඩ 'නැගෙනහිර වෙරළ' විශේෂ වන්නේ කොහොමද?
මං මෙහෙම කියන්නම්කො. ඇත්තටම ලංකාවේ ටෙලි නාට්‍ය කියන එක කලා මාධ්‍යයක් හැටියට පාවිච්චි කරන්න පුළුවං කියලා විශ්වාස කරපු අපේ පරම්පරාවේ හිටපු කීප දෙනෙක් අතරින් එක්කෙනෙක් තමයි මම. ජයන්ත, මම, පතිරාජලා, ඔබේසේකරලා ඔය අපි හැමෝම ඒ කාලෙ ටෙලි නාට්‍ය කළානෙ. මේක හරහා හොඳ රසික ප්‍රජාවක් ඇති කරන්න පුළුවං වෙයි කියලා අපේ විශ්වාසයක් තිබ්බා ඉස්සර. එක්තරා විදියකට සිනමාවෙන් ප්‍රේක්ෂකයින් ඈත් වෙමින් තිබුණා විවිධ තාක්ෂණික හේතු හින්දා. එතකොට මේ හරහා ඇති කෙරෙන රසවින්දනයේ කිසියම් හුරු කිරීමක් ඔස්සේ වෙන කලා භාවිතාවකට මිනිස්සු හුරු කරන්න පුළුවං කියලා අපි විශ්වාස කළා. එහෙම විශ්වාස කරගෙන තමයි ටෙලිවිෂන් එකේ වැඩ කළේ. ඒකෙ ඇත්තටම ප්‍රයෝජන තිබ්බා. ඒ දවස්වල මට මතකයි දියකැට පහණ, සින්තටික් සිහින වගේ ටෙලි නාට්‍ය විකාශය වෙන කාලෙ අට හමාරෙ විකාශය නවයට නැවතුණාට පස්සෙ නවයෙ ඉඳන් නවය හමාර වෙනකල් ලක්හඬ ගුවන්විදුලියේ ඒ එපිසෝඩ් එක පිළිබඳ විද්වතුන් ඇවිල්ලා සාකච්ඡාවක් තිබ්බා.
එතකොට තිබුණෙ රූපවාහිනී නාලිකා දෙකයි. රූපවාහිනිය තමයි ටෙලි නාට්‍ය සඳහා විශේෂ සහන කාලයක් දීලා තිබුණෙ ඒ අරමුණ සඳහාම. දැන් ඒ සහජාතකම නැති වෙලා. අයිතිකාරයො නෑනෙ ටෙලි නාට්‍යවලට. අධ්‍යක්ෂකත් සමහර වෙලාවට මැරිලා ඉන්නෙ. කමර්ෂල්වලින් නාවලා තියෙන්නෙ. ඔය පුරුද්ද ආවට පස්සෙ ටෙලි නාට්‍යයක ගුණාත්මක බව කියන එක වැදගත් වුණේ නෑ. ඒ හින්දා රූපවාහිනියෙන් මිනිස්සු ටික ටික ඈත් වෙන්න පටන් ගත්තා. අපි එතකොට රූපවාහිනිය අතෑරියා. අතෑරලා සිනමාව විතරක් ප්‍රකාශනය හැටියට පාවිච්චි කරන්න පටන් ගත්තා. කලාවක් මේක ඇතුළෙ කරන්න පුළුවන් කියන ඉඩ අතහැරලා දැම්මා. නමුත් ඔය අතරෙ තමයි සටන් විරාම කාලයක් ආපු වෙලාවෙ ආරාධනා ලැබුණෙ ටෙලි නාට්‍යයක් කරන්න. ඒ ආරාධනාවට තමයි "නැගෙනහිර වෙරළෙන් ඇසෙන" කළේ. එතකොට ඒක හරහා ඒ දවස්වල ඇති වෙමින් තිබිච්ච යුද්ධය, යුද්ධයේ ඵලවිපාක, ජාතීන් අතර ඇතිවෙලා තිබුණු ආතතිය, ඒ ආතතියට හේතු වෙලා තිබුණු දේවල්, එතකොට සුනාමිය වගේ සුවිශේෂී සිදු වීමක් කොහොමද මිනිස්සු තුළ නැවත වතාවක් මානුෂිකත්වය කියන එක ඇති කළේ. ඒක කොච්චර දුරට පවත්වාගෙන යන්න පුළුවන්ද? ඒ තත්වය තුළ කොහොමද ආයෙ සැරයක් අර දේවල් ඇති වෙන්නෙ කියන එක ගැන සංවාදයක් ගොඩනගන්න පුළුවන් පසුබිමක් යටතේ ටෙලි නාට්‍යයක් කරන්න අවස්ථාවක් ලැබුණා. එහෙම ලැබුණා වුණත් මේක මිනිස්සුන්ට දැනගන්න විකාශය කරන්න හැකියාවක් ලැබුණෙ නෑ. නැවත වතාවක් මේක අයිටීඑන් ඔස්සේ විකාශය වීම හරහා නොබලපු විශාල පිරිසක් මේ නාට්‍ය බලන්න පුරුදු වෙලා තියනවා.
"නැගෙනහිර වෙරළෙන් ඇසෙන" තේමාව මොකක්ද?
මිනිස්සු ජාති, ආගම්, කුල හැටියට වෙන් වෙන්නෙ සංස්කෘතික වුණාට පස්සෙ. සංස්කෘතිය විසින්නෙ කෙනෙක්ගෙ ජාතිය, ආගම තීරණය කරන්නෙ. සංස්කෘතිකව තමයි අපි වෙන් වෙලා ඉන්නෙ. ඒ වෙන්වීම කියන හැඟීම නිසා එකිනෙකා අතර තරඟය වගේ දේවල් ඇතිවෙලා තියනවා. යුද්ධය ඇතිවුණෙත් ඒ පසුබිම ඇතුළෙනෙ. එතකොට සුනාමිය කියන එක මිනිස්සුන්ව සීරෝ කරලම දැම්මනෙ. සියලු දේවල් උස්- පහත්කම් සමතලා කරලා දැම්මා. ඊට පස්සෙ එකම කඳවුරක විවිධ ජාතිවල මිනිස්සු ගාල් වුණා. ගාල් වුණාම මිනිස්සුන්ට රකින්න දෙයක් නෑ. මොකුත් ඉතිරිවෙලා නැති වුණාම රකින්න සංස්කෘතියක් නෑනෙ. එතකොට තියෙන්නෙ එකිනෙකාට පිහිට වෙන එකිනෙකා එක්ක ඉන්න වුවමනාව තමයි. අපි දැක්ක ඒ දවස්වල මිනිස්සුන්ට ජාති ද අරව ද මේව ද මොකුත් තිබ්බෙ නෑ. මිනිස්සු මෙහෙන් එහෙට බෙදුවා - එහෙං මෙහෙට බෙදුවා. හැම තැනම කලවං වෙලා ඒ වැඩ ටික වුණා. ඒක පාඩමක්. නමුත් ඒක ටික ටික යථා තත්වයට පත්වෙන කොට අපි ආයෙ අර සංස්කෘතික ගොඩවල්වලට වෙන් වෙන්න ගන්නවා. අපිට ආයෙ අමතක වෙනවා අපි මෙහෙම තත්වෙක හිටිය නේද කියලා. මේ තත්වය ඇති වෙන්න, ජාතීන් අතර ආගම් අතර ආතතීන් ඇතිවෙන්න හේතුව කිසිම තේරුමක් නැති දෙයක්. අනිත් එක අපි අහම්බෙන්, නොදැනුවත්ව අමතක කරලා දානවා ඒවට කිසි පදනමක් නෑ කියන එක. අමතක කරලා දාලා එක එක ගොඩවල්වලට ගොඩ ගැහෙනවා. ඉතිං ඒක තමයි මේක ඇතුළෙ කතා කරන්නෙ. බිංදුවටම බැහැපු මිනිස්සු ඊට පස්සෙ ටික ටික ඒ ගොල්ලන්ගෙ සංස්කෘතික ජීවිතය ගොඩනැගෙන්න පටන් ගත්තාම ආයෙ අර දෙගොල්ල අතර ටෙන්ෂන් එක ඇති වන්න පටන් ගන්නවා. ඉතිං ඒක මං හිතන්නෙ මේ තියන ප්‍රශ්නය තේරුම් ගන්න පිවිසුමක් විදියට හොඳයි කියලා. ඒක තමයි ටෙලි නාට්‍යයේ මූලිකවම කතා කරන්නෙ.
ඔබ දකින විදියට 2004 සුනාමිය ලංකාවට කොයි තරම් වැදගත්ද?
ඇත්තයම සුනාමිය විසින් කියලා දීපු පාඩම් අපි හරියට ඉගෙන ගත්ත නම් යුද්ධයේ දෙවැනි අදියර කියන එක ඇති නොවී මේ ගැටලුව විසඳගන්න තිබුණ කියන එක මං විශ්වාස කරනවා. ඒක අපි මඟහැරපු පාඩමක්.
"නැගෙනහිර වෙරළෙන් ඇසෙන" ටෙලි නාට්‍යය අයිටීඑන් එකේ විකාශය වෙනවා කියලා සමාජ මාධයන්වල ප්‍රචාරය වෙද්දි අපි දැක්කා විවිධ තරාතිරමෙ අන්තවාදීන් ඊට විවේචන ගේනවා. ශුද්ධ වූ සිංහල ලේ ගැන පාරම්බානවා. කෙනෙක්ගෙ ජාතිය තීරණය කරන්න පුළුවන්ද ලේවලින්?
ජාතිය තීරණය කරන්නෙ ලේ නෙවෙයිනෙ. තමං හැදෙන සංස්කෘතිය. ලේවලින් ජාතිය තීරණය කරනවා කියලා කතන්දරයක් නෑනෙ. ලේ ඔක්කොම එකයි. ජාතිය තීරණය කරන්නෙ තමන් හැදෙන පරිසරය හා සංස්කෘතිය විසින්. උදාහරණයක් හැටියට අපි ගමු නුවර යුගයේ හිටපු දස්කොන්. දස්කොන් (ගැස්කොන්) ප්‍රංශ සම්භවයක් තියන කෙනෙක්. තාත්තා ප්‍රංශ. හැබැයි ගැස්කොන් ලංකාවෙ ඉපදිච්ච, සිංහල සම්භවයක් තියෙන කෙනෙක්. එතකොට එයාගෙ ජාතිය මොකද්ද? තමං හැදෙන පරිසරය විසින් තමයි කෙනෙක්ගෙ සංස්කෘතික හැඩ ගැසීම කරන්නෙ. ඒ උඩනෙ එයා හිතන්නෙ. එයා අදහන ආගම තීරණය වෙන්නෙ, මොන භාෂාවද කතා කරන්නෙ කියන දේවල් ලේවලට සම්බන්ධයක් නෑ. තමංගෙ සංස්කෘතිය විසින් තමයි තමං කොහාට ද අයිති වෙන්නෙ කියන එක තීරණය කරන්නෙ. ඊට පස්සෙ ප්‍රශ්නයක් ආවම තමයි ඕකෙ ශුද්ධ වූ මුල් හොයාගෙන යන්නෙ. ප්‍රශ්නයක් ඇති වෙනකල් සිංහල කතා කරන බර්ගර් මනුස්සයත් සිංහල තමයි. නමුත් ප්‍රශ්නයක් ඇති වී ගෙන ඇති වී ගෙන කොනකට ගියාම අපි වෙන් කරන්න එකක් හොයනවා. සිංහල ඇතුළෙ වුණත් වෙන් කරන්න හේතුවක් හොයනවා. අඩු අවකාශයක් තියන තැනකට වැඩි පිරිසක් එනකොට ඒ අඩු අවකාශය පුරවනකොට තේරීමක් කරන්න ඕනෙ නෙ. තේරීම හැම වෙලේම ඔය වගේ මොකක් හරි බෙදීමකින් එන එකක්.
ඒ කාරණය ඔබේ ටෙලි නාට්‍යය ඇතුළෙ පැහැදිලිව මතු කරනවා. ඇන්ටනී කියන චරිතය මීගමුවෙ වාරකං කාලෙට නැගෙනහිර මුහුදුකරේ දෙමළෙනුත්, නැගෙනහිර වාරකං කාලෙට මීගමුවේ සිංහලෙනුත් ඉන්නවා.
ඔව්. එහෙම ඉන්නවා. ඇත්තටම ඉන්නවා එහෙම මිනිස්සු. අහඹු කෙනෙක් නෙවේ එයා. ඒ කියන්න එහෙත් පවුලක් ඉන්නවා මෙහෙත් පවුලක් ඉන්නවා. අදාළ කාලෙට එහෙ පවුලත් එක්ක ඉන්නවා දෙමළෙන්. මෙහෙ ඇවිල්ලා සිංහලෙන් ඉන්නවා. එහෙම ඉන්නවා. ඒකෙ වැරැද්දක් නෑ මං කියන්නෙ.
සිංහල බෞද්ධ දෘෂ්ටිවාදය විසින් දෙමළා අනෙකා බවට පත් කරගෙන සටන් කිරීමේ ඉතිහාසය සංකේතීය නිමාවක් ලබලා තියනවා. දැන් මුසල්මානුවා අනෙකා බවට පත් කරගෙන. මේ තත්වය ඔබ විග්‍රහ කරන්නෙ කොහොමද?
හැම වෙලේම අපිට බැහැ අපේ ඇතුළෙන් අපිට තියන ප්‍රශ්නය තේරුම් ගන්න, අපේ තියන අර්බුදය තේරුම් ගන්න. උදාහරණයක් හැටියට ක්‍රිකට් ගන්නකො. ක්‍රිකට් දැං කොලිටි එකක් විදියට බැහැලනෙ ලංකාවෙ. එතකොට දැං ඉන්දියාවත් එක්ක ක්‍රිකට් ගහනකොට ඉන්දියාව අපිට වඩා හොඳට ක්‍රිකට් ගහනවා. හොඳට ක්‍රිකට් ගහන එක නෙවේ දැං අපේ අයට තියෙන ප්‍රශ්නෙ. "මුං ඉන්දියන්. මුං ඇවිල්ලා අපිව කන්න ඉන්න එවුං ජාතියක්." ආන් එහෙම එකක් එනවනෙ. ඒ කියන්නෙ අපේ අර්බුදය තියන්නේ ක්‍රිකට් කොලිටි එකේනෙ. අපි දිනන කාලෙ ඒ ප්‍රශ්නෙ නෑ. ඉන්දියාව අපිට ගහන කාලෙ වෙනකොට අපේ ප්‍රශ්නෙ තියෙන්නෙ ක්‍රිකට්වල. ඒ වුණාට වෙන තැනකට වැරැද්ද පටවනවා. ඒ වගේ අපේ අර්බුදයට සතුරෙක් හැම වෙලේම ඕනෙ අපේ නොහැකියාව වහගන්න. අපිට ඉස්සර හිටියා හතුරෙක්. ඒ හතුරා බොහෝම බරපතලයි. එයා නැති වුණාට පස්සෙ එයාගෙං ගැටලුවක් නෑ තාවකාලිකව. තව එක්කෙනෙක් ඕනෙ අපේ තියන එක නැති කරගන්න. එතකොට තමයි අර කෑල්ල එන්නෙ. ඕස්ට්‍රේලියාව වගේ රටක ඕක නැහැනෙ. එහෙ කෙලින්ම සිස්ටම් එකෙන්ම ඒක නැති කරලා දානවා. හේතුව ඒකට ඇවිල්ලා ඉන්නෙම පිට මිනිස්සුනෙ. ඒක ඇතුළෙ ජාතිවාද මතුවෙන්න ඉඩ දෙන්නෙ නෑ. ඒ තත්වෙ මහා ව්‍යසනයකට මුල පුරනවා කියලා ඒගොල්ලො දන්නවා. පසුගිය දවස්වල වුණානෙ කොෆි ෂොප් එකක ප්‍රශ්නයක්. ISIS කියලා ගහලම තිබුණනෙ. හරි නම් ලොකුවට මුස්ලිම් විරෝධයක් රට ඇතුළෙ ඇති වෙන්න තිබ්බනෙ. ඒ තත්වෙ ආණ්ඩුවෙන්ම සහ මිනිස්සු විසින්මත් ඇති වෙන්න දුන්නෑ. අපේ මීඩියා නම් වැඩ කරන්නෙ ඒක අවුළුවන්න. ඇක්සිඩන්ට් එකක් වුණොත් එහෙම, "මෝටර් සයිකලයකින් තරුණයෙක් හැප්පිලා මැරුණා" කියලා නෙවෙයිනෙ වාර්තා කරන්නෙ. "මුස්ලිම් තරුණයෙක් පදවාගෙන ආ මෝටර් සයිකලයක හැප්පිලා සිංහල තරුණයෙක් මැරිලා" කියලා තමයි වාර්තා කරන්නෙ. ඒක අදාළ නෑනෙ, මුස්ලිම් තරුණයෙක් ද පදවගෙන ආවෙ කියන එක. එහෙම තමයි අපේ මීඩියා රිපෝට් කරන්නෙ. ඒක කියවන එකා "මුං එන්නෙ අපේ උං මරන්න" කියලා එකක් හදා ගන්නවා. එහෙම තමයි ඒක ඇති කරන්නෙ. මේක බලෙන් ඇති කරපු ජනමතයක්.
ඔබගේ ප්‍රකාශනය කතා දෙකක් නැතුව දේශපාලනිකයි. ඒ නිසයි මේ ප්‍රශ්නය අහන්නෙ. අපේ රට ඇතුළෙ තියන ජාතික ප්‍රශ්නයට විසඳුමක් දෙන්න පුළුවන්ද?
ජාතික ප්‍රශ්නෙට විසඳුමක් දෙන්න අපි ශිෂ්ටව හිතන්න පුරුදු වෙන්න ඕනෙ. එතකොට විසඳුමක් හොයා ගන්න පුළුවං. දැං උදාහරණයක් හැටියට අපි කියනවා සුළු ජාතීන්ට ප්‍රශ්නයක් නෑ කියලා. ඒක අපි කියලා හරියන්නෑනෙ. ඒ අය කියන්න ඕනෙ අපිට ප්‍රශ්නයක් නෑ කියලා. අපි තමයි කියන්නෙ ප්‍රශ්නයක් නෑ කියලා. අපි හිතමු කෙනෙක් කොහෙ හරි පළාතක වෙන් වෙන්න හදනව නම් තමන් මේකත් එක්ක ඉන්නවද නැද්ද කියලා තීරණය කරන්න ඕනෙ ඒ ගොල්ලො මිසක් මෙහෙන් නෙවෙයිනෙ. ඒක නැති කර ගන්න නම් අපි අනිවාර්යයෙන්ම පුරුදු වෙන්න ඕනෙ අනිත් මනුස්සයාව ඉවසන්න.
ඇත්තටම රටක් හැටියට අපි ඉන්න ඕනෙ මෙතන නෙවේනෙ. අපි ඇවිල්ලා මහා සංස්කෘතියක් වන ඉන්දියානු සංස්කෘතිය තුළ හැදිච්ච රටක්නෙ. වෙන් වෙලා තිබ්බට ඒ මහා සංස්කෘතියෙ ආභාසයනෙ අපිට තියෙන්නෙ. අපි කොච්චර ඉන්දියාවට විරුද්ධ වුණත් අපේ මුල්, බුද්ධාගම ද ඇතුළු සියලු දේවල් එහෙං ඇවිල්ලා තියෙන්නෙ. ඊට පස්සෙ බටහිර නිසා අපිට තව දේවල් ලැබිලා තියෙනවා. අපි ඇත්තටම ගත්තොත් එහෙම හොඳ පොහොසත් මිශ්‍ර සංස්කෘතියකට උරුමකම් කියන රටක්. ආර්ථීකව, දේශපාලනිකව අපි ඉතාමත්ම වටිනා තැනක ඉන්නවා. ඉතිහාසය ගත්තත් එහෙමයි. නැගෙනහිරයි - බටහිරයි සම්බන්ධ කරන එක් උපායමාර්ගික මධ්‍යස්ථානයක ඉන්නවා. ඒ ඔක්කොම තියෙද්දි අපි කොහෙද අද ඉන්නෙ. මොකද්ද ඒකට හේතුව. හේතුව තනිකරම අපේ තියන ගෝත්‍රික ලක්ෂණ. වෙන මොකක්වත් නෙවේ පසුගාමී ලක්ෂණ.
දැං එමු ඔබේ කලාත්මක භාවිතය ගැන කතා බහකට. අපි දකිනවා ඔබේ හැම නිර්මාණයක්ම වගේ යථාර්ථවාදී බවේ නොඉඳ යම් ප්‍රකාශනවාදී, අධි යථාර්ථවාදී ස්වභාවයන් කරා ගමන් කරනවා. එය නැගෙනහිර වෙරළෙන් ඇසෙන තුළත් දකින්න පුළුවන්. මේක විශේෂ ලක්ෂණයක්. මොකක්ද මේ රීතියේ තියන විශේෂත්වය?
කොහොමත් ඉතිං යථාර්ථය කියන්නෙ ම ගොඩනගපු ප්‍රබන්ධයක්නෙ. ඒක හින්දා යථාර්ථය සොයා යාම කියන එකම ගැටලු සහගතයි. එහෙම නෙවෙයි, අපි හිතමුකො මොකක් හරි ප්‍රශ්නයක තියෙන ගතිකයන් තේරුම් ගන්න අපි පිවිසෙනකොට සමහර වෙලාවට අපිට නොපෙනෙන මානයන්ට යන්න සිද්ධ වෙනවනෙ. එහෙම යන්න පුළුවංකම තියෙන්නෙ ස්වභාවිකවාදයෙන් එළියට ගිය ප්‍රකාශන විදියක් හරහා කියන එක තමයි මං හිතන්නෙ. අපි හීන දකිනවා. කතන්දර කියනකොට අතින් දාලා කියනවා. සමහර වෙලාවට කපුටෙක් දැකපු කෙනෙක් ටිකක් දුර ගියාම රාජාලියෙක් තරම් ලොකු කරනවා. එහෙම එකක් අපේ ශෛලිය ඇතුළෙ තියනවා. ඒක මං හිතනවා අපි කතා කියන සහ කතා තේරුම් ගන්න විදියේ හැටියක්. අපිට ඕනෙ දේ අවධාරණය කරන්න සමහර දේවල් තියනවට වඩා ලොකුවට මවනවා. තියනවට වඩා දේවල් එකතු කරනවා. සමහර වෙලාවට විශ්වාස නොකරන, ඇහැට පේනවට වඩා දේවල් අතින් දාලා කියනවා. ඒක මං හිතනවා අපි ඇතුළෙම වැඩුණු සුවිශේෂී ගුණයක් කියලා. අපේ ජාතක කතා ගන්නකො. ජාතක කතාවල විශ්වාස කරන්න බැරි කතා තියෙනවනෙ. නමුත් ඒ විශ්වාස කරන්න බැරි කතා අපි විශ්වාස කරනවනෙ. ඒක අපේ කතා ශෛලියේම කෑල්ලක්. ඒක යොදපුවාම අර ප්‍රකාශනය පොහොසත් වෙනවා. ඒක වඩ වඩා සමීප කරන්න පුළුවං. කතාවක් කියනකොට අපිට ඒ හරහා අලුත් මානයන්වලට පිවිසෙන්න පුළුවන්.
ටෙලි නාට්‍යය ඇතුළෙ අපි දකිනවා නිතරම පොඩි වීඩියෝ කැමරාවක් අතේ තියා ගත්තු තරුණයෙක්. නාට්‍යය පුරාවටම ප්‍රධාන කැමරාවෙ දර්ශනවලට අමතරව තරුණයගෙ අතේ තියන කැමරාවෙන් ගන්න කළුසුදු දර්ශනත් ප්‍රේක්ෂකයට පෙන්වනවා. මොකක්ද මේ උපක්‍රමය?
සමහර වෙලාවලදි අපි දකින එකක් වෙන විදියකට අවධාරණය කරන්න ඕනෙ. උදාහරණයක් විදියට පළවෙනි එපිසෝඩ් එකම කළු සුදු කැමරාවෙන් පේන්නෙ. ඒකෙම හමුවෙනවා ඇත්ත සුනාමියට මුහුණ දීපු මිනිස්සු ඇවිදගෙන එන දර්ශන. ඒව අපි ෂූට් කරපුව නෙවේ. ජීප් එක යනකොට ඉස්සරහට එන මිනිස්සු, ඒව ඇත්ත රූපරාමු. අපි හොයලා හොයලා ගත්තු රූපරාමු බලල තමයි පළවෙනි එපිසෝඩ් එක ලියන්නෙ. කාහොමද ඇත්ත සුනාමිය මේකට ගාවගන්නෙ කියන එක මං බැලුවෙ. එතකොට අපි ඇත්ත විෂුවල් ටික තමයි ගත්තෙ. ඒ විෂුවල් ෂූට් කරලා තියෙන කැමරා ලෝ රෙසලූෂන්. එක එක්කෙනා එකතු කරපුවනෙ ඒවා. එතකොට ඒවට ගැලපෙන විෂුවල් එකක් හොයන්න ඕනෙ. නැත්නම් ඒව ගලප්පන්න බෑනෙ. ඒක නිසා තමයි මේක මූලිකවම හඳුන්වා දෙන්නෙ. ඊට පස්සෙ එතනින් ඉවර කරන්න බෑනෙ. මුළු ටෙලි නාට්‍යය පුරාම මේක තියාගන්නකොට සමහර වෙලාවට නිකං ඔහේ ගලාගෙන යන එක කඩන්න ඕනෙ වෙච්චහම අරක පාවිච්චි කරලා අපි වෙන තලයකට යනවා. එහෙම තමයි ඒක දිගට පාවිච්චි කළේ. උදාහරනෙකට ශාන්ති අඬන කොටස. අඬලා අඬලා ඉවර වෙනකල්ම තරුණයා අතේ තියන කැමරාවෙන් ෂූට් කරනවනෙ. ඊට පස්සෙ අපිටම පෙන්නනවා. පෙන්නලා ශාන්තිටම බලන්න දෙනවා. තමන්ම අඬන එක දැක්කම එයාට හිනා යනවා. ඒ වගේ දේවල්වලට ඒක පාවිච්චි කරන්න පුළුවංකම ලැබුණා. ඒක තමා ඒකෙන් වෙච්ච වාසිය.
අනිත් විශේෂතම දේ තමයි කාත් කවුරුවත් නැති දැරිය. ටෙලි නාට්‍යය පුරාවටම ඇය කතා කරන් නෑ. අවසානයේ මේ දැරිවිය ගීතයක් ගායනා කරනවා. ඇය සිංහලද දෙමළද? ප්‍රේක්ෂකයා අතරමං වෙනවා. ඔබේ ප්‍රකාශනයට මේ චරිතය මොන වගේ ආයුධයක්ද?
ඒක ඉමැජිනේෂන් එකක්. එයා ඇත්තටම සිංදුව කියනවද නැද්ද? හඬක් තමයි ඇහෙන්න. එතකොට ඒ හඬ එන්නෙ මෙහෙම කියලා අරගොල්ලො තමයි හිතන්නෙ. එයාගෙ භාෂාව ඒකයි කියන එක ඒකෙන් කියන් නෑ.
හරි. කොහොම නමුත් මේ චරිතය ප්‍රේක්ෂකයව අර්බුදයකට දානවනෙ. ඇයි මේ චරිතය විශේෂයෙන් පාවිච්චි කළේ.
මෙයා කොයි ජාතියට අයිති කොහොම කෙනෙක්ද කියන එක කවුරුත් දන්නෙ නෑ. එයා ඉන්නවා. මෙතන මුස්ලිම් අය ඉන්නවා, දෙමළ අය ඉන්නවා, සිංහල අය ඉන්නවා, එකිනෙකා අතර ප්‍රශ්න තියෙනවා. ඔය ඔක්කෝටම අයිති නැති කෙනෙක් ඉන්නවා. එතකොට අර කැමරා කරන තරුණයා ගත්තොත්, එයාටත් හරි සම්භවයක් නැතිවනෙ ඉන්නෙ. "මං දෙමළ" කියලා එයා කියනවනෙ. ඒත් පොඩි කාලෙ හැදිලා තියෙන්නෙ සිංහල පරිසරයක. ඒ හින්දා එයා සිංහල වෙලා. එයාම කිව්වෙ නැත්නම් එයා දෙමළ කියලා අපි දන්නෑ. එතකොට අපි හදා ගත්තු අසමානකම් සියලුම දේවල් මවාගත්තුව කියන එක තමයි ඒක ඇතුළෙ තියෙන්නෙ. ඒක ඉදිරිපත් කරන විශේෂ චරිතයක් තමයි අර ළමයා. ළමයා හරහා වෙන තලයකින් ඒ කථීකාවම ගේනවා. ආයෙ ප්‍රශ්න කරන්න හදනවා. හිතන්න පොළඹවනවා මිනිස්සුන්ව. තමන් ගැන හිතන්න.
අවසාන ප්‍රශ්නය ඔබේ ඉදිරි නිර්මාණ ගැන. නුදුරේදිම එන්න නියමිත සිනමා කෘති දෙක ගැන සහ ඔබ ඉදිරියේදිත් ටෙලි නාට්‍ය කරන්න බලාපොරොත්තු වෙනද කියන කාරණා දෙක ගැන දැනගන්න කැමතියි.
මුලින්ම සිනමා කෘති දෙක ගැන කියන්නම්. මම, ප්‍රසන්න විතානගේ, විමුක්ති ජයසුන්දර එක්ව කරපු "තුන්දෙනෙක්" ළඟදිම සිනමාහල්වලට ඒවි. ඒ වගේම මගේ අලුත්ම සිනමා කෘතිය "අසන්ධිමිත්තා" මේ වෙද්දි සංස්කරණය වෙමින් පවතිනවා. ටෙලි නාට්‍ය ගැන කතා කළොත් ඉතිං මේ සහජාත බවක් නැති තත්වය වෙනස් වුණොත් ඒ ගැන හිතන්න පුළුවං. ඒ වගේ පසුබිමක් ඇතුළෙ කවුරු හරි ආරාධනා කළොත් එවැන්නක් සිතා බලනවා.
මං මෙහෙම කියන්නම්කො. ඇත්තටම ලංකාවේ ටෙලි නාට්‍ය කියන එක කලා මාධ්‍යයක් හැටියට පාවිච්චි කරන්න පුළුවං කියලා විශ්වාස කරපු අපේ පරම්පරාවේ හිටපු කීප දෙනෙක් අතරින් එක්කෙනෙක් තමයි මම. ජයන්ත, මම, පතිරාජලා, ඔබේසේකරලා ඔය අපි හැමෝම ඒ කාලෙ ටෙලි නාට්‍ය කළානෙ. මේක හරහා හොඳ රසික ප්‍රජාවක් ඇති කරන්න පුළුවං වෙයි කියලා අපේ විශ්වාසයක් තිබ්බා ඉස්සර. එක්තරා විදියකට සිනමාවෙන් ප්‍රේක්ෂකයින් ඈත් වෙමින් තිබුණා විවිධ තාක්ෂණික හේතු හින්දා. එතකොට මේ හරහා ඇති කෙරෙන රසවින්දනයේ කිසියම් හුරු කිරීමක් ඔස්සේ වෙන කලා භාවිතාවකට මිනිස්සු හුරු කරන්න පුළුවං කියලා අපි විශ්වාස කළා. එහෙම විශ්වාස කරගෙන තමයි ටෙලිවිෂන් එකේ වැඩ කළේ. ඒකෙ ඇත්තටම ප්‍රයෝජන තිබ්බා. ඒ දවස්වල මට මතකයි දියකැට පහණ, සින්තටික් සිහින වගේ ටෙලි නාට්‍ය විකාශය වෙන කාලෙ අට හමාරෙ විකාශය නවයට නැවතුණාට පස්සෙ නවයෙ ඉඳන් නවය හමාර වෙනකල් ලක්හඬ ගුවන්විදුලියේ ඒ එපිසෝඩ් එක පිළිබඳ විද්වතුන් ඇවිල්ලා සාකච්ඡාවක් තිබ්බා.
එතකොට තිබුණෙ රූපවාහිනී නාලිකා දෙකයි. රූපවාහිනිය තමයි ටෙලි නාට්‍ය සඳහා විශේෂ සහන කාලයක් දීලා තිබුණෙ ඒ අරමුණ සඳහාම. දැන් ඒ සහජාතකම නැති වෙලා. අයිතිකාරයො නෑනෙ ටෙලි නාට්‍යවලට. අධ්‍යක්ෂකත් සමහර වෙලාවට මැරිලා ඉන්නෙ. කමර්ෂල්වලින් නාවලා තියෙන්නෙ. ඔය පුරුද්ද ආවට පස්සෙ ටෙලි නාට්‍යයක ගුණාත්මක බව කියන එක වැදගත් වුණේ නෑ. ඒ හින්දා රූපවාහිනියෙන් මිනිස්සු ටික ටික ඈත් වෙන්න පටන් ගත්තා. අපි එතකොට රූපවාහිනිය අතෑරියා. අතෑරලා සිනමාව විතරක් ප්‍රකාශනය හැටියට පාවිච්චි කරන්න පටන් ගත්තා. කලාවක් මේක ඇතුළෙ කරන්න පුළුවන් කියන ඉඩ අතහැරලා දැම්මා. නමුත් ඔය අතරෙ තමයි සටන් විරාම කාලයක් ආපු වෙලාවෙ ආරාධනා ලැබුණෙ ටෙලි නාට්‍යයක් කරන්න. ඒ ආරාධනාවට තමයි "නැගෙනහිර වෙරළෙන් ඇසෙන" කළේ. එතකොට ඒක හරහා ඒ දවස්වල ඇති වෙමින් තිබිච්ච යුද්ධය, යුද්ධයේ ඵලවිපාක, ජාතීන් අතර ඇතිවෙලා තිබුණු ආතතිය, ඒ ආතතියට හේතු වෙලා තිබුණු දේවල්, එතකොට සුනාමිය වගේ සුවිශේෂී සිදු වීමක් කොහොමද මිනිස්සු තුළ නැවත වතාවක් මානුෂිකත්වය කියන එක ඇති කළේ. ඒක කොච්චර දුරට පවත්වාගෙන යන්න පුළුවන්ද? ඒ තත්වය තුළ කොහොමද ආයෙ සැරයක් අර දේවල් ඇති වෙන්නෙ කියන එක ගැන සංවාදයක් ගොඩනගන්න පුළුවන් පසුබිමක් යටතේ ටෙලි නාට්‍යයක් කරන්න අවස්ථාවක් ලැබුණා. එහෙම ලැබුණා වුණත් මේක මිනිස්සුන්ට දැනගන්න විකාශය කරන්න හැකියාවක් ලැබුණෙ නෑ. නැවත වතාවක් මේක අයිටීඑන් ඔස්සේ විකාශය වීම හරහා නොබලපු විශාල පිරිසක් මේ නාට්‍ය බලන්න පුරුදු වෙලා තියනවා.
"නැගෙනහිර වෙරළෙන් ඇසෙන" තේමාව මොකක්ද?
මිනිස්සු ජාති, ආගම්, කුල හැටියට වෙන් වෙන්නෙ සංස්කෘතික වුණාට පස්සෙ. සංස්කෘතිය විසින්නෙ කෙනෙක්ගෙ ජාතිය, ආගම තීරණය කරන්නෙ. සංස්කෘතිකව තමයි අපි වෙන් වෙලා ඉන්නෙ. ඒ වෙන්වීම කියන හැඟීම නිසා එකිනෙකා අතර තරඟය වගේ දේවල් ඇතිවෙලා තියනවා. යුද්ධය ඇතිවුණෙත් ඒ පසුබිම ඇතුළෙනෙ. එතකොට සුනාමිය කියන එක මිනිස්සුන්ව සීරෝ කරලම දැම්මනෙ. සියලු දේවල් උස්- පහත්කම් සමතලා කරලා දැම්මා. ඊට පස්සෙ එකම කඳවුරක විවිධ ජාතිවල මිනිස්සු ගාල් වුණා. ගාල් වුණාම මිනිස්සුන්ට රකින්න දෙයක් නෑ. මොකුත් ඉතිරිවෙලා නැති වුණාම රකින්න සංස්කෘතියක් නෑනෙ. එතකොට තියෙන්නෙ එකිනෙකාට පිහිට වෙන එකිනෙකා එක්ක ඉන්න වුවමනාව තමයි. අපි දැක්ක ඒ දවස්වල මිනිස්සුන්ට ජාති ද අරව ද මේව ද මොකුත් තිබ්බෙ නෑ. මිනිස්සු මෙහෙන් එහෙට බෙදුවා - එහෙං මෙහෙට බෙදුවා. හැම තැනම කලවං වෙලා ඒ වැඩ ටික වුණා. ඒක පාඩමක්. නමුත් ඒක ටික ටික යථා තත්වයට පත්වෙන කොට අපි ආයෙ අර සංස්කෘතික ගොඩවල්වලට වෙන් වෙන්න ගන්නවා. අපිට ආයෙ අමතක වෙනවා අපි මෙහෙම තත්වෙක හිටිය නේද කියලා. මේ තත්වය ඇති වෙන්න, ජාතීන් අතර ආගම් අතර ආතතීන් ඇතිවෙන්න හේතුව කිසිම තේරුමක් නැති දෙයක්. අනිත් එක අපි අහම්බෙන්, නොදැනුවත්ව අමතක කරලා දානවා ඒවට කිසි පදනමක් නෑ කියන එක. අමතක කරලා දාලා එක එක ගොඩවල්වලට ගොඩ ගැහෙනවා. ඉතිං ඒක තමයි මේක ඇතුළෙ කතා කරන්නෙ. බිංදුවටම බැහැපු මිනිස්සු ඊට පස්සෙ ටික ටික ඒ ගොල්ලන්ගෙ සංස්කෘතික ජීවිතය ගොඩනැගෙන්න පටන් ගත්තාම ආයෙ අර දෙගොල්ල අතර ටෙන්ෂන් එක ඇති වන්න පටන් ගන්නවා. ඉතිං ඒක මං හිතන්නෙ මේ තියන ප්‍රශ්නය තේරුම් ගන්න පිවිසුමක් විදියට හොඳයි කියලා. ඒක තමයි ටෙලි නාට්‍යයේ මූලිකවම කතා කරන්නෙ.
ඔබ දකින විදියට 2004 සුනාමිය ලංකාවට කොයි තරම් වැදගත්ද?
ඇත්තයම සුනාමිය විසින් කියලා දීපු පාඩම් අපි හරියට ඉගෙන ගත්ත නම් යුද්ධයේ දෙවැනි අදියර කියන එක ඇති නොවී මේ ගැටලුව විසඳගන්න තිබුණ කියන එක මං විශ්වාස කරනවා. ඒක අපි මඟහැරපු පාඩමක්.
"නැගෙනහිර වෙරළෙන් ඇසෙන" ටෙලි නාට්‍යය අයිටීඑන් එකේ විකාශය වෙනවා කියලා සමාජ මාධයන්වල ප්‍රචාරය වෙද්දි අපි දැක්කා විවිධ තරාතිරමෙ අන්තවාදීන් ඊට විවේචන ගේනවා. ශුද්ධ වූ සිංහල ලේ ගැන පාරම්බානවා. කෙනෙක්ගෙ ජාතිය තීරණය කරන්න පුළුවන්ද ලේවලින්?
ජාතිය තීරණය කරන්නෙ ලේ නෙවෙයිනෙ. තමං හැදෙන සංස්කෘතිය. ලේවලින් ජාතිය තීරණය කරනවා කියලා කතන්දරයක් නෑනෙ. ලේ ඔක්කොම එකයි. ජාතිය තීරණය කරන්නෙ තමන් හැදෙන පරිසරය හා සංස්කෘතිය විසින්. උදාහරණයක් හැටියට අපි ගමු නුවර යුගයේ හිටපු දස්කොන්. දස්කොන් (ගැස්කොන්) ප්‍රංශ සම්භවයක් තියන කෙනෙක්. තාත්තා ප්‍රංශ. හැබැයි ගැස්කොන් ලංකාවෙ ඉපදිච්ච, සිංහල සම්භවයක් තියෙන කෙනෙක්. එතකොට එයාගෙ ජාතිය මොකද්ද? තමං හැදෙන පරිසරය විසින් තමයි කෙනෙක්ගෙ සංස්කෘතික හැඩ ගැසීම කරන්නෙ. ඒ උඩනෙ එයා හිතන්නෙ. එයා අදහන ආගම තීරණය වෙන්නෙ, මොන භාෂාවද කතා කරන්නෙ කියන දේවල් ලේවලට සම්බන්ධයක් නෑ. තමංගෙ සංස්කෘතිය විසින් තමයි තමං කොහාට ද අයිති වෙන්නෙ කියන එක තීරණය කරන්නෙ. ඊට පස්සෙ ප්‍රශ්නයක් ආවම තමයි ඕකෙ ශුද්ධ වූ මුල් හොයාගෙන යන්නෙ. ප්‍රශ්නයක් ඇති වෙනකල් සිංහල කතා කරන බර්ගර් මනුස්සයත් සිංහල තමයි. නමුත් ප්‍රශ්නයක් ඇති වී ගෙන ඇති වී ගෙන කොනකට ගියාම අපි වෙන් කරන්න එකක් හොයනවා. සිංහල ඇතුළෙ වුණත් වෙන් කරන්න හේතුවක් හොයනවා. අඩු අවකාශයක් තියන තැනකට වැඩි පිරිසක් එනකොට ඒ අඩු අවකාශය පුරවනකොට තේරීමක් කරන්න ඕනෙ නෙ. තේරීම හැම වෙලේම ඔය වගේ මොකක් හරි බෙදීමකින් එන එකක්.
ඒ කාරණය ඔබේ ටෙලි නාට්‍යය ඇතුළෙ පැහැදිලිව මතු කරනවා. ඇන්ටනී කියන චරිතය මීගමුවෙ වාරකං කාලෙට නැගෙනහිර මුහුදුකරේ දෙමළෙනුත්, නැගෙනහිර වාරකං කාලෙට මීගමුවේ සිංහලෙනුත් ඉන්නවා.
ඔව්. එහෙම ඉන්නවා. ඇත්තටම ඉන්නවා එහෙම මිනිස්සු. අහඹු කෙනෙක් නෙවේ එයා. ඒ කියන්න එහෙත් පවුලක් ඉන්නවා මෙහෙත් පවුලක් ඉන්නවා. අදාළ කාලෙට එහෙ පවුලත් එක්ක ඉන්නවා දෙමළෙන්. මෙහෙ ඇවිල්ලා සිංහලෙන් ඉන්නවා. එහෙම ඉන්නවා. ඒකෙ වැරැද්දක් නෑ මං කියන්නෙ.
සිංහල බෞද්ධ දෘෂ්ටිවාදය විසින් දෙමළා අනෙකා බවට පත් කරගෙන සටන් කිරීමේ ඉතිහාසය සංකේතීය නිමාවක් ලබලා තියනවා. දැන් මුසල්මානුවා අනෙකා බවට පත් කරගෙන. මේ තත්වය ඔබ විග්‍රහ කරන්නෙ කොහොමද?
හැම වෙලේම අපිට බැහැ අපේ ඇතුළෙන් අපිට තියන ප්‍රශ්නය තේරුම් ගන්න, අපේ තියන අර්බුදය තේරුම් ගන්න. උදාහරණයක් හැටියට ක්‍රිකට් ගන්නකො. ක්‍රිකට් දැං කොලිටි එකක් විදියට බැහැලනෙ ලංකාවෙ. එතකොට දැං ඉන්දියාවත් එක්ක ක්‍රිකට් ගහනකොට ඉන්දියාව අපිට වඩා හොඳට ක්‍රිකට් ගහනවා. හොඳට ක්‍රිකට් ගහන එක නෙවේ දැං අපේ අයට තියෙන ප්‍රශ්නෙ. "මුං ඉන්දියන්. මුං ඇවිල්ලා අපිව කන්න ඉන්න එවුං ජාතියක්." ආන් එහෙම එකක් එනවනෙ. ඒ කියන්නෙ අපේ අර්බුදය තියන්නේ ක්‍රිකට් කොලිටි එකේනෙ. අපි දිනන කාලෙ ඒ ප්‍රශ්නෙ නෑ. ඉන්දියාව අපිට ගහන කාලෙ වෙනකොට අපේ ප්‍රශ්නෙ තියෙන්නෙ ක්‍රිකට්වල. ඒ වුණාට වෙන තැනකට වැරැද්ද පටවනවා. ඒ වගේ අපේ අර්බුදයට සතුරෙක් හැම වෙලේම ඕනෙ අපේ නොහැකියාව වහගන්න. අපිට ඉස්සර හිටියා හතුරෙක්. ඒ හතුරා බොහෝම බරපතලයි. එයා නැති වුණාට පස්සෙ එයාගෙං ගැටලුවක් නෑ තාවකාලිකව. තව එක්කෙනෙක් ඕනෙ අපේ තියන එක නැති කරගන්න. එතකොට තමයි අර කෑල්ල එන්නෙ. ඕස්ට්‍රේලියාව වගේ රටක ඕක නැහැනෙ. එහෙ කෙලින්ම සිස්ටම් එකෙන්ම ඒක නැති කරලා දානවා. හේතුව ඒකට ඇවිල්ලා ඉන්නෙම පිට මිනිස්සුනෙ. ඒක ඇතුළෙ ජාතිවාද මතුවෙන්න ඉඩ දෙන්නෙ නෑ. ඒ තත්වෙ මහා ව්‍යසනයකට මුල පුරනවා කියලා ඒගොල්ලො දන්නවා. පසුගිය දවස්වල වුණානෙ කොෆි ෂොප් එකක ප්‍රශ්නයක්. ISIS කියලා ගහලම තිබුණනෙ. හරි නම් ලොකුවට මුස්ලිම් විරෝධයක් රට ඇතුළෙ ඇති වෙන්න තිබ්බනෙ. ඒ තත්වෙ ආණ්ඩුවෙන්ම සහ මිනිස්සු විසින්මත් ඇති වෙන්න දුන්නෑ. අපේ මීඩියා නම් වැඩ කරන්නෙ ඒක අවුළුවන්න. ඇක්සිඩන්ට් එකක් වුණොත් එහෙම, "මෝටර් සයිකලයකින් තරුණයෙක් හැප්පිලා මැරුණා" කියලා නෙවෙයිනෙ වාර්තා කරන්නෙ. "මුස්ලිම් තරුණයෙක් පදවාගෙන ආ මෝටර් සයිකලයක හැප්පිලා සිංහල තරුණයෙක් මැරිලා" කියලා තමයි වාර්තා කරන්නෙ. ඒක අදාළ නෑනෙ, මුස්ලිම් තරුණයෙක් ද පදවගෙන ආවෙ කියන එක. එහෙම තමයි අපේ මීඩියා රිපෝට් කරන්නෙ. ඒක කියවන එකා "මුං එන්නෙ අපේ උං මරන්න" කියලා එකක් හදා ගන්නවා. එහෙම තමයි ඒක ඇති කරන්නෙ. මේක බලෙන් ඇති කරපු ජනමතයක්.
ඔබගේ ප්‍රකාශනය කතා දෙකක් නැතුව දේශපාලනිකයි. ඒ නිසයි මේ ප්‍රශ්නය අහන්නෙ. අපේ රට ඇතුළෙ තියන ජාතික ප්‍රශ්නයට විසඳුමක් දෙන්න පුළුවන්ද?
ජාතික ප්‍රශ්නෙට විසඳුමක් දෙන්න අපි ශිෂ්ටව හිතන්න පුරුදු වෙන්න ඕනෙ. එතකොට විසඳුමක් හොයා ගන්න පුළුවං. දැං උදාහරණයක් හැටියට අපි කියනවා සුළු ජාතීන්ට ප්‍රශ්නයක් නෑ කියලා. ඒක අපි කියලා හරියන්නෑනෙ. ඒ අය කියන්න ඕනෙ අපිට ප්‍රශ්නයක් නෑ කියලා. අපි තමයි කියන්නෙ ප්‍රශ්නයක් නෑ කියලා. අපි හිතමු කෙනෙක් කොහෙ හරි පළාතක වෙන් වෙන්න හදනව නම් තමන් මේකත් එක්ක ඉන්නවද නැද්ද කියලා තීරණය කරන්න ඕනෙ ඒ ගොල්ලො මිසක් මෙහෙන් නෙවෙයිනෙ. ඒක නැති කර ගන්න නම් අපි අනිවාර්යයෙන්ම පුරුදු වෙන්න ඕනෙ අනිත් මනුස්සයාව ඉවසන්න.
ඇත්තටම රටක් හැටියට අපි ඉන්න ඕනෙ මෙතන නෙවේනෙ. අපි ඇවිල්ලා මහා සංස්කෘතියක් වන ඉන්දියානු සංස්කෘතිය තුළ හැදිච්ච රටක්නෙ. වෙන් වෙලා තිබ්බට ඒ මහා සංස්කෘතියෙ ආභාසයනෙ අපිට තියෙන්නෙ. අපි කොච්චර ඉන්දියාවට විරුද්ධ වුණත් අපේ මුල්, බුද්ධාගම ද ඇතුළු සියලු දේවල් එහෙං ඇවිල්ලා තියෙන්නෙ. ඊට පස්සෙ බටහිර නිසා අපිට තව දේවල් ලැබිලා තියෙනවා. අපි ඇත්තටම ගත්තොත් එහෙම හොඳ පොහොසත් මිශ්‍ර සංස්කෘතියකට උරුමකම් කියන රටක්. ආර්ථීකව, දේශපාලනිකව අපි ඉතාමත්ම වටිනා තැනක ඉන්නවා. ඉතිහාසය ගත්තත් එහෙමයි. නැගෙනහිරයි - බටහිරයි සම්බන්ධ කරන එක් උපායමාර්ගික මධ්‍යස්ථානයක ඉන්නවා. ඒ ඔක්කොම තියෙද්දි අපි කොහෙද අද ඉන්නෙ. මොකද්ද ඒකට හේතුව. හේතුව තනිකරම අපේ තියන ගෝත්‍රික ලක්ෂණ. වෙන මොකක්වත් නෙවේ පසුගාමී ලක්ෂණ.
දැං එමු ඔබේ කලාත්මක භාවිතය ගැන කතා බහකට. අපි දකිනවා ඔබේ හැම නිර්මාණයක්ම වගේ යථාර්ථවාදී බවේ නොඉඳ යම් ප්‍රකාශනවාදී, අධි යථාර්ථවාදී ස්වභාවයන් කරා ගමන් කරනවා. එය නැගෙනහිර වෙරළෙන් ඇසෙන තුළත් දකින්න පුළුවන්. මේක විශේෂ ලක්ෂණයක්. මොකක්ද මේ රීතියේ තියන විශේෂත්වය?
කොහොමත් ඉතිං යථාර්ථය කියන්නෙ ම ගොඩනගපු ප්‍රබන්ධයක්නෙ. ඒක හින්දා යථාර්ථය සොයා යාම කියන එකම ගැටලු සහගතයි. එහෙම නෙවෙයි, අපි හිතමුකො මොකක් හරි ප්‍රශ්නයක තියෙන ගතිකයන් තේරුම් ගන්න අපි පිවිසෙනකොට සමහර වෙලාවට අපිට නොපෙනෙන මානයන්ට යන්න සිද්ධ වෙනවනෙ. එහෙම යන්න පුළුවංකම තියෙන්නෙ ස්වභාවිකවාදයෙන් එළියට ගිය ප්‍රකාශන විදියක් හරහා කියන එක තමයි මං හිතන්නෙ. අපි හීන දකිනවා. කතන්දර කියනකොට අතින් දාලා කියනවා. සමහර වෙලාවට කපුටෙක් දැකපු කෙනෙක් ටිකක් දුර ගියාම රාජාලියෙක් තරම් ලොකු කරනවා. එහෙම එකක් අපේ ශෛලිය ඇතුළෙ තියනවා. ඒක මං හිතනවා අපි කතා කියන සහ කතා තේරුම් ගන්න විදියේ හැටියක්. අපිට ඕනෙ දේ අවධාරණය කරන්න සමහර දේවල් තියනවට වඩා ලොකුවට මවනවා. තියනවට වඩා දේවල් එකතු කරනවා. සමහර වෙලාවට විශ්වාස නොකරන, ඇහැට පේනවට වඩා දේවල් අතින් දාලා කියනවා. ඒක මං හිතනවා අපි ඇතුළෙම වැඩුණු සුවිශේෂී ගුණයක් කියලා. අපේ ජාතක කතා ගන්නකො. ජාතක කතාවල විශ්වාස කරන්න බැරි කතා තියෙනවනෙ. නමුත් ඒ විශ්වාස කරන්න බැරි කතා අපි විශ්වාස කරනවනෙ. ඒක අපේ කතා ශෛලියේම කෑල්ලක්. ඒක යොදපුවාම අර ප්‍රකාශනය පොහොසත් වෙනවා. ඒක වඩ වඩා සමීප කරන්න පුළුවං. කතාවක් කියනකොට අපිට ඒ හරහා අලුත් මානයන්වලට පිවිසෙන්න පුළුවන්.
ටෙලි නාට්‍යය ඇතුළෙ අපි දකිනවා නිතරම පොඩි වීඩියෝ කැමරාවක් අතේ තියා ගත්තු තරුණයෙක්. නාට්‍යය පුරාවටම ප්‍රධාන කැමරාවෙ දර්ශනවලට අමතරව තරුණයගෙ අතේ තියන කැමරාවෙන් ගන්න කළුසුදු දර්ශනත් ප්‍රේක්ෂකයට පෙන්වනවා. මොකක්ද මේ උපක්‍රමය?
සමහර වෙලාවලදි අපි දකින එකක් වෙන විදියකට අවධාරණය කරන්න ඕනෙ. උදාහරණයක් විදියට පළවෙනි එපිසෝඩ් එකම කළු සුදු කැමරාවෙන් පේන්නෙ. ඒකෙම හමුවෙනවා ඇත්ත සුනාමියට මුහුණ දීපු මිනිස්සු ඇවිදගෙන එන දර්ශන. ඒව අපි ෂූට් කරපුව නෙවේ. ජීප් එක යනකොට ඉස්සරහට එන මිනිස්සු, ඒව ඇත්ත රූපරාමු. අපි හොයලා හොයලා ගත්තු රූපරාමු බලල තමයි පළවෙනි එපිසෝඩ් එක ලියන්නෙ. කාහොමද ඇත්ත සුනාමිය මේකට ගාවගන්නෙ කියන එක මං බැලුවෙ. එතකොට අපි ඇත්ත විෂුවල් ටික තමයි ගත්තෙ. ඒ විෂුවල් ෂූට් කරලා තියෙන කැමරා ලෝ රෙසලූෂන්. එක එක්කෙනා එකතු කරපුවනෙ ඒවා. එතකොට ඒවට ගැලපෙන විෂුවල් එකක් හොයන්න ඕනෙ. නැත්නම් ඒව ගලප්පන්න බෑනෙ. ඒක නිසා තමයි මේක මූලිකවම හඳුන්වා දෙන්නෙ. ඊට පස්සෙ එතනින් ඉවර කරන්න බෑනෙ. මුළු ටෙලි නාට්‍යය පුරාම මේක තියාගන්නකොට සමහර වෙලාවට නිකං ඔහේ ගලාගෙන යන එක කඩන්න ඕනෙ වෙච්චහම අරක පාවිච්චි කරලා අපි වෙන තලයකට යනවා. එහෙම තමයි ඒක දිගට පාවිච්චි කළේ. උදාහරනෙකට ශාන්ති අඬන කොටස. අඬලා අඬලා ඉවර වෙනකල්ම තරුණයා අතේ තියන කැමරාවෙන් ෂූට් කරනවනෙ. ඊට පස්සෙ අපිටම පෙන්නනවා. පෙන්නලා ශාන්තිටම බලන්න දෙනවා. තමන්ම අඬන එක දැක්කම එයාට හිනා යනවා. ඒ වගේ දේවල්වලට ඒක පාවිච්චි කරන්න පුළුවංකම ලැබුණා. ඒක තමා ඒකෙන් වෙච්ච වාසිය.
අනිත් විශේෂතම දේ තමයි කාත් කවුරුවත් නැති දැරිය. ටෙලි නාට්‍යය පුරාවටම ඇය කතා කරන් නෑ. අවසානයේ මේ දැරිවිය ගීතයක් ගායනා කරනවා. ඇය සිංහලද දෙමළද? ප්‍රේක්ෂකයා අතරමං වෙනවා. ඔබේ ප්‍රකාශනයට මේ චරිතය මොන වගේ ආයුධයක්ද?
ඒක ඉමැජිනේෂන් එකක්. එයා ඇත්තටම සිංදුව කියනවද නැද්ද? හඬක් තමයි ඇහෙන්න. එතකොට ඒ හඬ එන්නෙ මෙහෙම කියලා අරගොල්ලො තමයි හිතන්නෙ. එයාගෙ භාෂාව ඒකයි කියන එක ඒකෙන් කියන් නෑ.
හරි. කොහොම නමුත් මේ චරිතය ප්‍රේක්ෂකයව අර්බුදයකට දානවනෙ. ඇයි මේ චරිතය විශේෂයෙන් පාවිච්චි කළේ.
මෙයා කොයි ජාතියට අයිති කොහොම කෙනෙක්ද කියන එක කවුරුත් දන්නෙ නෑ. එයා ඉන්නවා. මෙතන මුස්ලිම් අය ඉන්නවා, දෙමළ අය ඉන්නවා, සිංහල අය ඉන්නවා, එකිනෙකා අතර ප්‍රශ්න තියෙනවා. ඔය ඔක්කෝටම අයිති නැති කෙනෙක් ඉන්නවා. එතකොට අර කැමරා කරන තරුණයා ගත්තොත්, එයාටත් හරි සම්භවයක් නැතිවනෙ ඉන්නෙ. "මං දෙමළ" කියලා එයා කියනවනෙ. ඒත් පොඩි කාලෙ හැදිලා තියෙන්නෙ සිංහල පරිසරයක. ඒ හින්දා එයා සිංහල වෙලා. එයාම කිව්වෙ නැත්නම් එයා දෙමළ කියලා අපි දන්නෑ. එතකොට අපි හදා ගත්තු අසමානකම් සියලුම දේවල් මවාගත්තුව කියන එක තමයි ඒක ඇතුළෙ තියෙන්නෙ. ඒක ඉදිරිපත් කරන විශේෂ චරිතයක් තමයි අර ළමයා. ළමයා හරහා වෙන තලයකින් ඒ කථීකාවම ගේනවා. ආයෙ ප්‍රශ්න කරන්න හදනවා. හිතන්න පොළඹවනවා මිනිස්සුන්ව. තමන් ගැන හිතන්න.
අවසාන ප්‍රශ්නය ඔබේ ඉදිරි නිර්මාණ ගැන. නුදුරේදිම එන්න නියමිත සිනමා කෘති දෙක ගැන සහ ඔබ ඉදිරියේදිත් ටෙලි නාට්‍ය කරන්න බලාපොරොත්තු වෙනද කියන කාරණා දෙක ගැන දැනගන්න කැමතියි.
මුලින්ම සිනමා කෘති දෙක ගැන කියන්නම්. මම, ප්‍රසන්න විතානගේ, විමුක්ති ජයසුන්දර එක්ව කරපු "තුන්දෙනෙක්" ළඟදිම සිනමාහල්වලට ඒවි. ඒ වගේම මගේ අලුත්ම සිනමා කෘතිය "අසන්ධිමිත්තා" මේ වෙද්දි සංස්කරණය වෙමින් පවතිනවා. ටෙලි නාට්‍ය ගැන කතා කළොත් ඉතිං මේ සහජාත බවක් නැති තත්වය වෙනස් වුණොත් ඒ ගැන හිතන්න පුළුවං. ඒ වගේ පසුබිමක් ඇතුළෙ කවුරු හරි ආරාධනා කළොත් එවැන්නක් සිතා බලනවා.
මේ වියමන ඔබේ මූණු පොතට එක් කරන්න-
Tags- Asoka Handagama, Nagenahira Weralen Asena, The East is Calling, Sinhala Teledrama, Sinhala TV Drama, Asoka Handagama New Film, Asandimiththa, Sinhala Cinema
Currents
වෙසෙස් බූන්දි
අදහස් බූන්දි
කතා-බස් කරන්ට්ස්
රත්තරං ටික
කෙටියෙන්
ඔමරි කරන්ට්ස්
ඔත්තු කරන්ට්ස්
කට කොකියනවට
පැන බූන්දි
Viva Che
BoondiLets
Raha
Cine බූන්දි
රංග බූන්දි
සිත්තර බූන්දි
රහ කතා-බස්
අදහස් බූන්දි
රත්තරං ටික
රහ ඔත්තු
රහ වීඩියෝ
චිත්‍රකතා
BoondiLets
Sookiri
වෙසෙස් බූන්දි
කතන්දර බූන්දි
පොත් බූන්දි
සූකිරි කතා-බස්
අදහස් බූන්දි
රත්තරං ටික
සූකිරි ඔත්තු
රන් රෝස
BoondiLets
Plus
ප්‍රතිචාර
අඩවි දත්ත
Facebook Page
Boondi Google+
Boondi RSS
කේ.ඩී. දර්ශනගෙන් තවත් වියමන්
පොත්
උමතු වාට්ටුවට අප්පචිචී ඇවිත්!
පොත්
මී පුප් සේ රස 'හෑල්ල'
පොත්
යුතෝපියාව- සුන්දර ගම්මානය පිළිබඳ ප්‍රතිවික්ටෝරියානු කියවීමක් සඳහා
ගී කිය(ව)මු
ග්‍රීස් ගහේ මුදුනට ම ගියා මම- ඇය අවුරුදු කුමරිය වෙන්න ගියා!
කතන්දර
නිල් සුළිය
තවත් රහ කතා-බස්
"පියවරු සහ පුත්තු"- සුමති සිවමෝහන් සමග කතාබහක්
"කෆ්කා යථාර්ථවාදය පිළිබඳ සම්ප්‍රදායික අදහස අර්බුදයට යවපු ලේඛකයෙක්"- එරික් ඉලයප්ආරච්චි
"මගේ ඇතුළෙත් දේශපාලන සත්ත්වයෙක් ඉන්නවා. මං ඌට ආදරෙයි!"- සෝමරත්න දිසානායක
"කිමිදෙන එක නෙමෙයි, පතුල හොයන එකයි අවුල"- විරාජ් ලියනාරච්චි
"හොඳ දේට රැල්ලක් හදන්න ඕනේ...!"- 'ගිරිකූඨ කාශ්‍යප' ගැන අඛිල සපුමල් සමග කතාබහක්
BoondiLets
අකිර කුරොසව කියයි.
සිනමාකරුවෝ, පොදුවේ සියළු නිර්මාණකරුවෝ කිසිදා තෘප්තිමත් නොවන්නෝ ය. ඔවුන් නොනවත්වා ම වැඩ කරන්න්නේ එහෙයිනි. මෙතරම් කලක් නිර්මාණකරණයේ යෙදෙන්නට මට හැකිවූයේ මා සැම විටම "ඊගාව සැරේ... [More]
What's New | අලුතෙන්ම
කවි|
ආනන්ද
31-Secs
(රෝහණ පොතුලියැද්ද) මාලා කරුවෙකු සේ මල් සොයා යන
සසර සැරි ගමනක ඉම
අතහැරීම ම නිවන කියන උතුමෙකු
අත නෑර අල්ල ගති ආනන්ද
මල,පැහැය,සුවඳ, ඈ... [More]
සසර සැරි ගමනක ඉම
අතහැරීම ම නිවන කියන උතුමෙකු
අත නෑර අල්ල ගති ආනන්ද
මල,පැහැය,සුවඳ, ඈ... [More]
Cine|
අසන්ධිමිත්තා- වෘත්තයෙන් ආපස්සට
3-Mins
(ඩිල්ෂානි චතුරිකා දාබරේ) සාහිත්‍යය හෝ සිනමාපට තවදුරටත් සාම්ප්‍රදායික ආකෘතියම නොපතයි. රසවිඳින්නන්ව සාමාන්‍ය කතාවකින් නළවාදැමීමට නොහැකිය. තවදුරටත් ඔවුහුද හුරුපුරුදු නිර්මාණ ස්වභාවයම නොපතති. නිර්මාණකරුවකු... [More]
Cine|
රාමු තුළ යළි රාමු වුණු "දැකල පුරුදු කෙනෙක්"
6-Mins
(විකුම් ජිතේන්ද්‍ර) මේ යුගය ඡායාරූප හා කැමරා යුගයක් වන අතර වෘත්තීය හෝ අර්ධවෘත්තීය කැමරා භාවිත කරන ආධුනිකයා පවා අධි සුන්දරත්වයෙන් යුතු ඡායාරූප... [More]
අදහස්|
To Sir, With Love!
2-Mins
(තාරක වරාපිටිය) To Sir With Love යනු මීට වසර 28 කට පමණ ඉහතදී කළු සුදු ටෙලිවිෂන් තිරයකින් මා බැලු චිත්‍රපටයකි. එය එතෙක්... [More]
වෙසෙස්|
මැදියම් රැයේ වාහනවලට අතවනන සුදු හැඳි ගැහැනිය
5-Mins
(තිලක් සේනාසිංහ ) අද මෙන් මහජනයා හෝ රථවාහන බහුල නොවූ මීට දශක හය හතකට පෙර ඇතැම් දිනවල මැදියම් රැය ආසන්නයේ දී කොළඹ බොරැල්ලේ... [More]
ඔත්තු|
හෙල්මලී ගුණතිලකගෙන් 'සහස් පියවර'
5-Secs
හෙල්මලී ගුණතිලක විසින් රචිත පළමු කෙටිකතා එකතුව වන 'සහස් පියවර' කෘතිය මුද්‍රණද්වාරයෙන් එළි දක්වා තිබේ.... [More]
පොත්|
ඉණෙන් හැලෙන කලිසමක් රදවා ගන්න තතනමින්...
2-Mins
(රෝහණ පොතුලියැද්ද) පුද්ගල නාමයක්, වාසගමක් දුටු කල්හි ඔහුගේ ජාතිය/ ආගම/ කුලය/ ලිංගය/ ග්‍රාමීය, නාගරිකබව සිතියම් ගත කිරීම සාමාන්‍ය පුරුද්දක්. නමුත් "ඩොමිනික් චන්ද්‍රසාලි"... [More]
කෙටියෙන්|
මොන එල්ලුං ගස් ද?
පොත්|
උමතු වාට්ටුවට අප්පචිචී ඇවිත්!
6-Mins
(කේ.ඩී. දර්ශන) 'උඹට එහෙම යන්න බැහැ උඹ ඉන්න ඕනෙ මම ළඟ. මගේ හෙවණැල්ලෙන් මිදෙන්න උඹට බැහැ.'
(-41 පිට)
'මම ගල් ගැහී අප්පච්චී දෙස බලාගෙන... [More]
(-41 පිට)
'මම ගල් ගැහී අප්පච්චී දෙස බලාගෙන... [More]
රත්තරං ටික|
මෙන්න බත් කූරෙක්!
28-Secs
මත්සුවා බැෂෝ යනු කෘතහස්ත ජපන් කවියෙකි. බැෂෝගෙ කවිකාර කම දැක දිනක් ඔහුගේ ශිෂ්‍යයෙකු ද කවියක්... [More]
කවි|
ජානූ! පේ‍්‍රමයෙන් විතැන් විය හැකි දැයි මට කියන්න
24-Secs
(තුෂාරි ප්‍රියංගිකා) එකින් එක මතක අහුලමි
මංජුසාවකි හදවත මතක අහුරමි
සීත හිමයේ මිදුණු හිමකැටිති යට
ඔබට කවි ලියා සඟවමි
ජානූ!
පසුපස සෙවණැල්ල සේ ඇදෙමි... [More]
මංජුසාවකි හදවත මතක අහුරමි
සීත හිමයේ මිදුණු හිමකැටිති යට
ඔබට කවි ලියා සඟවමි
ජානූ!
පසුපස සෙවණැල්ල සේ ඇදෙමි... [More]
පොත්|
සෞන්දර්යය වෙනුවට කටු අතු- අපේ යුගයේ උරුමය!
13-Mins
(චූලානන්ද සමරනායක) කිවිඳියකගෙ කාව්‍ය ග‍්‍රන්ථයක් එළිදක්වන මොහොතක ඇගේ කවියට ප‍්‍රවේශ වෙන්න වඩාම සුදුසු මාවත මොකක්ද? මේක ටිකක් විසඳගන්න අමාරු ප‍්‍රශ්ණයක්. මොකද අද... [More]
ඔත්තු|
'නො පවතිනු වස් ප්‍රේමය ව පවතිමි' සහ 'පියා නො හැඹූ පියාපත්'- දෙසැ. 01
11-Secs
මාලතී කල්පනා ඇම්බ්‍රෝස්ගේ 'නො පවතිනු වස් ප්‍රේමය ව පවතිමි' සහ 'පියා නො හැඹූ පියාපත්' කාව්‍ය... [More]
වෙසෙස්|
වාලම්පුරි- වාසනාව, විහිළුව සහ මිත්‍යාව
1-Mins
(තාරක වරාපිටිය) ලංකාවේ ඉහළ "අලෙවි වටිනාකමක්" ඇති, ‘අනුහස් ඇති’ ගුප්ත වස්තුවකි වාලම්පුරිය. මෙම ‘වටිනාකම’ තීරණය වන්නේ එහි ඇති ද්‍රව්‍යමය වටිනාකම හෝ වෙනත්... [More]
පොත්|
"මතක වන්නිය" හෙවත් උතුරේ ශේෂ පත්‍රය
3-Mins
(සුරෝෂන ඉරංග) කලා කෘතියකින් භාවමය කම්පනයක් ඇතිකළ හැකි නම් එයට කිසියම් සමාජ බලපෑමක් සිදුකළ හැකිය. එසේ කම්පනයත්, පශ්චාත්තාපයත් ජනිත කළ, දමිළ බසින්... [More]
අදහස්|
විද්‍යාවේ සියවසක පිම්ම!
2-Mins
(තාරක වරාපිටිය) පසුගිය සියවසේ මිනිස් ශිෂ්ඨාචාරය මුහුණපෑ ප්‍රධාන මාරක අභියෝග තුන වුයේ වසංගත, සාගත හා සංග්‍රාමයන්ය. ඒ සියවස තුල එසේ ඉන් මියැදුන... [More]
කරන්ට්ස්|
"අඟ"
19-Secs
(උපුල් සේනාධීරිගේ) අංඟ පුලාවකට නැති මිනිස්සු
තම හිස අත ගෑහ
අඟක්... ඔව් අඟක්
රයිනෝසිරසක හැඩගත් අඟක්
මොළයක් නැති සිරසක්
තෙතක් නැති හදවතක්... [More]
තම හිස අත ගෑහ
අඟක්... ඔව් අඟක්
රයිනෝසිරසක හැඩගත් අඟක්
මොළයක් නැති සිරසක්
තෙතක් නැති හදවතක්... [More]
වෙසෙස්|
ඇනා කැරනිනා සහ ඇනා ස්ටෙපානොව්නා
7-Mins
(ඩිල්ෂානි චතුරිකා දාබරේ) ලියෝ තෝල්ස්තෝයි විරචිත ඇනා කැරනිනා නවකතාවේ ප්‍රධාන කථා නායිකාව වන ඇනා අර්කෙඩියෙව්නා කැරනිනා නමැති චරිතය ගොඩනැංවීම සඳහා තෝල්ස්තොයිට කාන්තාවන් කිහිප... [More]