ගී කිය(ව)මු
ඉන්දියන් සයුරෙන් නැගී පියෙද්රා ගඟබඩ රළ නැගූ ගෙවා නිමා කළ මිහිරැති වසන්තය
බූන්දි, 18:32:37
"By the river Piedra I sat down and wept. There is a legend that everything that falls into the waters of this river—leaves, insects, the feathers of birds—is transformed into the rocks that make the riverbed. If only I could tear out my heart and hurl it into the current, then my pain and longing would be over, and I could finally forget."
–By the river Piedra I sat down and wept (1994). Paulo Coelho
ප්‍රේමය අපට දිව්‍ය ලෝකයේ දොරටු විවර කරන විට වියෝගය, මරණයේ ගැඹුරු අඳුර තුළ අප වළ දමයි. නිමේෂයක් පාසා තියුණු සැතකින් අනින්නාක් බඳු වු වේදනාවන් දෙමින් බැඳීම්වල කටුක බව පසක් කරවයි. ගැඹුරු ආදරය අත්පත් කර ගත්තෝ සිය ආත්මවල ගැඹුරින්ම සංහිඳියාව ස්පර්ශ කරන විට එසේ නොහැකි වූවෝ සිය ලාලසාවන් වෙනුවෙන් ද ස්මරණයන් වෙනුවෙන් ද වැළපෙති. ඒ වැළපුමෙහි කඳුළු සිය පන්හි‍ඳෙහි තවරන ප්‍රේමකීර්ති ද අල්විස් තවමත් නො ආ වසන්තය, වරක් හිමි වි සඳහට ම අහිමි වූ ඒ වසන්තය අමතන්නේ මෙසේ ය.
‘මිහිරැති වසන්ත කාලේ
කිම ඔබ මෙතෙක් නො ආවේ
ගිම්හානයේ ගිලන් වී
තනිවීමි වේදනාවේ’
සිය ඇඟිලි අතරින් ගිලිහි ගිය වසන්තය ද එහි මතකයන් ද ස්මරණය කරමින් හදවතින් ගිලානව වැළපෙන පෙම්වතෙකු තම හිස් බව වදනවලින් සිත්තම් කරන්නේ එසේය. ෂෙල්ටන් පෙරේරා සතු අසහාය කට හඬින් පණ ලැබූ මේ ශෝකයේ ගීතය 60, 70 දශකයේ තාරුණ්‍යය ද එතැනින් නොනැවතී 21 සියවසේ සියලු පරම්පරාවන් ද ස්පර්ශ කරන්නේ ඒ සතු සජීවී බව නිසාම ය.
සම්භාව්‍ය ඉංග්‍රීසි සාහිත්‍යයේ කවියෙකු වන හැරල්ඩ් මුන්රෝ (1879 – 1932) සිය ‘Solitude’ නම් කාව්‍යයෙහි එක් තැනක මෙසේ ලියයි.
"Silence is scattered like a broken glass.
The minutes prick their ears and run about,
Then one by one subside again and pass
Sedately in, monotonously out."
තනිකම තුළ බිදුණු වීදුරුවක් පරිද්දෙන් විසිර පැතිරී කටු අනින නිහඬ බව එසේ විස්තර කරන ඔහු කවිය අවසන් කරන්නේ මෙපරිද්දෙනි.
‘You bend your head and wipe away a tear.
Solitude walks one heavy step more near.
‘ඔබ හිස බිමට බරකොට කඳුළක් පිසින විට
හුදෙකලාව තවත් බර අඩියක් තබා ඔබට ළංවෙයි... ’
ඒ හුදෙකලාව ගැනම ලොව පෙරදිග කෙළවරේ හිඳ ප්‍රේමකීර්ති මෙසේ ලියයි.
‘සිතුවිලි සිතුම් සඳැල්ලේ
ළතැවී රැඳී නිදැල්ලේ
මිහිරක් කොහේද ඇත්තේ
කිව මැන මටත් වසන්තේ’
වියෝගය තුළින් අහිමි කරන ලද මිහිර පතා ඔහු වැළපෙයි. හරියට සරගෝසාවේ පිලාර් පියෙද්රා ගඟබඩ හිඳ සිය ළමා කල මිතුරා හෙවත් පෙම්වතා ගැන වැළපෙන්නාක් මෙන් ම...
සිය ළමා කාලයේ මිත්‍රයා වසර දහ නවයකට පසු හමුවන විට ඔහු තව දුරටත් ලැජ්ජාශීලී කොලුවෙකු නොව, දෙවියන්ගේ ස්ත්‍රී ස්වභාවය සොයමින් සිටින, රෝගීන් සුව කිරීමේ ආශිර්වාදය ලබා ගත් අන්‍ය භාෂා කතා කරන, දේශන පවත්වන අයෙකු බව ට පත්ව ඇති බව දකින පිලාර් මුලින් විස්මයට ද පසුව ඉමහත් ප්‍රීතියට ද පත්වෙයි. ඔහු තමන්ට පෙම් කරන බව ඉතා සරලව කියද්දී මුලින් එය නොකතා හැරියද ඔහුගේ සුවිශේෂත්වය වටහා ගන්නා ඇය ඔහු අත්දකින දේව සබඳතාව මඳින් මඳ අත්දකින්නට පටන් ගනියි. දැන් ඇයට අවශ්‍ය ඇය පෙම් කරන තැනැත්තා වෙනුවෙන් සටන් කිරීමට ය. ඒ සටන තවත් ගැහැනියක සමඟ නොව දේව මෑණියන් සමඟ හෙවත් මිතුරා ගේ කැරිස්මා සම්ප්‍රදායට අයත් බැතිමතුන්ගේ විශ්වාසය පරිදි දෙවියන් වහන්සේගේ ස්ත්‍රී රූපය සමඟ ය. මේ දේව අභිරහස තුළට ඇද වැටෙන අතර ම ඇය වටහා ගන්නේ තමා ඔහුට මෙන්ම ඔහුගේ කැඳවීමට ද ප්‍රේම කරන බවයි. තමා ඔහු සමඟ එක්ව දුක් විඳින්නට ද දෙවියන් හා මිනිසුන් වෙනුවෙන් කැප වීමට ද සූදානම් බව යි.
ඇය එසේ මනසින් සූදානම් වෙද්දී වසර දහ නවයක් තිස්සේ පිලාර් සිය සිතෙන් අත් හැරීමට ආශ්‍රම ගානේ ගොස් ඵලක් නො ලද මිතුරා ඇය වෙනුවෙන් සිය සුවිශේෂී කැඳවීම ද ප්‍රාතිහාර්ය තුළින් රෝගීන් සුව කිරීමේ හැකියාව ද අත්හැරීමට නිහඬව ම තීරණය කරයි. සියල්ල පුපුරා යන්නේ එම තීරණය පිලාර් ට දැනුම් දෙන මොහොතේ දී ය. ඔහුගේ ශුද්ධවරබව සහ එහි කොටස්කාරියක වීමේ සියළු සිහින බිඳ වැටෙද්දී ‘සියල්ල විනාශ කලේය’යි ඇතිවන වරදකාරී හැඟීමෙන් ද සුණු විසුණු වෙද්දී පිලාර් සිය පෙම්වතා හැරයයි. අත් හැරීමේ මොහොත පැමිණ ඇති බව වටහා ගන්නා ඇය පියෙද්රා ගං ඉවුරේ හිඳගෙන අධික ශීතලට තම ජීවිතය මුදා හරින්නට තීරණය කරයි.
ශිශිරයේ කටුක අතුල් පහරින් ද වියෝගයේ අප්‍රමාණ වූ වේදනාවෙන් ද පීඩනයට පත්වන පිලාර් සිය ප්‍රේමය ද මතකයන් ද දෛවය විසින් තමන්ගෙන් අහකට ඇද ගනු ලැබූ දිව්‍යමය පෙම්වතා වෙනුවෙන් ද වැළපෙයි.
පාවුලෝ කොයියෝ ඒ විප්‍රයෝගයේ දඬුවම සිතුවම් කරන්නේ මෙසේ ය.
"පියෙද්රා ගඟබඩ හිඳ මම වැළපුනෙමි. මේ ගංදියට පතිත වන - තුරුපත්, කුරා කුහුඹුවන්, කුරුළු පිහාටු- ඈ සියල්ලක්ම ගංපත්ල සුසැදි පාෂාණ බවට ම පත්වන්නේ යයි පුරාවෘත්තයක් වෙයි. මගේ හදවත මුලිනුදුරා මේ දියවැළට වීසි කර දමන්නට මට හැකි විණි නම්, එවිට මගේ වේදනාවන් සහ අධිකතර ලාලසාවන් නිමා වී අවසානයේ දී සියල්ල අමතක කර දමන්නට මට හැකිවේවි.
පියෙද්රා ගඟබඩ හිඳ මම වැළපුනෙමි. සිසිර සුළඟින් සීත මා කොපුල්තල මත වූ කඳුළු බිඳු මා අතැර යන යන දියවරට පතිත වේ. කොහේදී හෝ මේ ගඟ තවෙකක් හා එක් වී , ඉනිඳු නො නැවතී මගේ හදවතින් සහ පේන මානයෙන් එපිට ඉසව්වකදී මුහුද හා මුසුවේ. යම් දිනෙක මා, මගේ පෙම්වතා වෙනුවෙන් හැඬූ බව කිසි දිනෙක නො දැනෙන තරම් දුරකට මගේ කඳුළු බොහෝ ඈතක ඇදී යාදෙන්. පියෙද්රා ගඟත්, ආශ්‍රමයත්, පිරනීස් හි දෙව් මැඳුරත්, මීදුම සහ අප එක්ව ඇවිද ගිය මංමාවත් සියල්ලත් මට අමතක කළ හැකි තරම් දුරකට මගේ කඳුළු බිඳු බොහෝ ඈතක ඇදී යාදෙන්.
කිසිදිනෙක සැබෑ නොවන මගේ සිහිනයෙහි මං මාවත් , කඳුවැටි සහ කෙත් බිම් මගේ මතකයෙන් මැකී යයි නම්...
යමෙකුගේ ජීවිතය සහමුලින්ම වෙනස් කළ හැකි ඔව් හෝ නැහැ යන තීරණ ගැනෙන , ඒ, මගේ ජීවිතයේ ඉන්ද්‍රජාලික නිමේශය මට මතකය. දැන් එය සිදු වී බොහෝ කල් ගත වී ඇතිවාක් මෙන් මට දැනේ. මගේ පෙම්වතා නැවත හමු වී ඔහු මට නැවත අහිමි වූයේ පසුගිය සතියේ තරම් මෑතක වීම විශ්වාස කිරීමට පවා අපහසු ය.
පියෙද්රා ගංතෙර හිඳ මෙපුවත ලියමි. මා දෑත් සීතයෙන් දරදඬුව දෙපා හිරි වැටී , සෑම මොහොතකම මෙය නැවැත්වීමේ අවැසියාවෙන් මා පෙළෙයි.
"ජීවත් වන්න. ස්මරණයන් අයිති අතීතයට යි." ඔහු කීවේය.
ඇතැම් විට ආදරය අකාලයේ අපව වියපත් කරයි. නැතිනම් තාරුණ්‍යය දැනටමත් ගෙවී ඇත්නම්, ආදරය අපට එය ලබා දෙයි. නමුත් මා කෙසේ නම් ඒ නිමේෂයන් අමතක කරලන්නද?"
(උපුටනය- By the river Piedra I sat down and wept හි සිංහල පරිවර්තනයෙන්)
කොයියෝ සිය පොතේ පළමු පරිච්ඡේදය අවසන් කරන්නේ මෙසේ කියමිනි.
"හැම ආදර කතාවක් ම එක වගේ."
ඉදින් මේ ප්‍රේමය නම් වන සාර්වත්‍රික ප්‍රපංචය සැමෙකෙකුගේම ජීවිතවල යුගයක් නියෝජනය කරයි. ඒවා හුදු නිමේෂයන් නොවී ඔවුන් පෙර නොසිටි මිනිසුන් හා ගැහැණුන් බවට පත් කරයි.
"දාහය ගතේ වෙළීලා
කඳුළැලි නෙතින් ගලාලා
ඈතට ඇදී ගලා යේ
සොයමින් ගෙවූ අතීතේ
සෙනෙහස ඔබෙන් උදාවූ
යුගයකි ගෙවා නිමා වූ ..."
ගීතයේ ස්ථායි කොටස සහ පළමු අන්තරා කොටසට වඩා ඉහළ ස්වර පරාසයකින් ගැයෙන්නේ වේදනාව තීව්ර කරමිනි. අතීතය යනු යනු ම සොයමින් සොයමින් ගෙවා දැමූ නිමේෂයන් හි එකතුවකි. එතෙකුදු එය වසන්තය ම විය.
ඒ වසත්කල ගෙවෙද්දී නිම වූයේ හිරු බඳුව සඳු බඳුව තාරකාවක් බඳුව ‘උදාවූ ‘ සෙනෙහසකි.
සෙනෙහස ඔබෙන් උදාවූ
යුගයකි ගෙවා නිමා වූ ...
ගීතයේ අපූර්වත ම තැන ද පරිපාකය ද මෙයයි.
මධ්‍යධරණී මුහුදින් එතෙර ස්පාඤ්ඤයේ පිලාර් ශිශිරයේ ශීතයට සිය සමස්තය මුදා හරිද්දී ඒ හේතුව නිසාම ඉන්දියන් සයුර මැද දූපතක වසන පෙම්වතෙකු ප්‍රේම දාහයෙන් තැවෙයි. එය තෝමස් මුවර් කවියා (1779 – 1852) වරක් ලියූ පරිදි ‘වසන්තයේ අවසාන රෝස කුසුම’ යි.
‘ලිය මඬුළු තුරු සිරස එපා මල් පළඳින්න
වසන්තය නිමාවිය කොවුළනේ ගොළුවන්න
සොබා දම් නෑසියනි සැලී- සැලී කම්පා වන්න’
යනුවෙන් කුමාරදාස සපුතන්ත්‍රී ප්‍රතිවර්තනය කරන්නේ ද එයම ය. (ගැයුම- වික්ටර් රත්නායක)
වියෝගය අවසන නො ලියූ අවබෝධයක් ද වන බැව් අප අමතක නොකළ යුතුය. භීතීන්, සංශයන් සහ වැළපුම්වලින් යටපත් කරන ලද ‘පරිත්‍යාගයේ ආදරයට’ දොරක් විවර කර ගත යුතුය. ඉඳුරාම ආදරය කිරීම තුළ හිමිවන සංතෘප්තිය තුළ අහිමි වීමේ බියක් කොයින්ද? ප්‍රේමය හුදු භාවයන් ඉක්මවා ගොස් ලොව අභිබවයි. "පියෙද්රා ගඟබඩ හිඳ..." කෘතියෙහි කතුවර සටහනේ කොයියෝ මෙසේ ලියයි.
"At some point, we have each said through our tears, "I'm suffering for a love that's not worth it."
‘යම් තැනකදී අපි හැම කෙනෙක් ම කඳුළු අතරින් මෙසේ පවසා ඇත්තෙමු. "මං ආදරය වෙනුවෙන් ඒකට නොසෑහෙන තරම් විඳවල තියෙනව"මෙසේ අපට ලැබෙනවාට වඩා වැඩිපුර අප විසින් දෙන බව අපට හැ‍ඟෙන නිසාවෙන් අපි විඳවන්නෙමු. ....
නමුත් අන්තිමේ දී මේ විඳවීමට තේරුමක් නැත. මන්ද සෑම ආදරයක් තුළම වර්ධනයේ බීජය රැඳී ඇති බැවිනි. ... ’
(By the river Piedra ... හි කතුවර සටහනේ පරිවර්තිත කොටසක්)
මිහිරැති වසන්ත කාලේ
කිම ඔබ මෙතෙක් නො ආවේ
ගිම්හානයේ ගිලන් වී
තනිවීමි වේදනාවේ
සිතුවිලි සිතුම් සඳැල්ලේ
ළතැවී රැඳී නිදැල්ලේ
මිහිරක් කොහෝද ඇත්තේ
කිව මැන මටත් වසන්තේ
දාහය ගතේ වෙළීලා
කඳුළැලි නෙතින් ගලාලා
ඈතට ඇදී ගලා යේ
සොයමින් ගෙවූ අතීතේ
සෙනෙහස ඔබෙන් උදාවූ
යුගයකි ගෙවා නිමා වූ
ගී පද: ප්‍රේමකීර්ති ද අල්විස්
ගායනය සහ සංගීතය: ෂෙල්ටන් පෙරේරා
පසු ගායනය: සතිෂ් පෙරේරා
ආශ්‍රිත ග්‍රන්ථ, පද්‍ය:
•‘By the river Piedra I sat down and wept’, 1994, Paulo Coelho
•පියෙද්රා ගඟබඩ හිඳ මම වැළපුණෙමි, 2005, පාවුලෝ කොයියෝ (සිංහල පරිවර්තනය :අනුෂයා කොල්ලුරේ සහ පියල් ජයරත්න)
•The Last Rose of Summer by Thomas Moore(1779 – 1852) - කාව්‍ය
•Solitude by Harold Munro (1879 – 1932) - කාව්‍ය
සටහන:
පසුගිය දිනෙක සතිෂ් පෙරේරා මිය ගියේය. පියාගේ ගීත පුතුන් ගැයීම එතරම් අනුමත නො කෙරෙන වාතාවරණයක පවා රසිකයින් ෂෙල්ටන් පෙරේරාගේ, මිල්ටන් පෙරේරාගේ, සී. ටී. ගේ හෝ එම්. එස්. ගේ ගීත ගයන පුතුන් ට කැමැත්තෙන් සවන් දුන්නේ ජෝති ගේ මෙන් ම යළිත් කිසිදාක සජීවී ව නෑ‍සෙන්නට ඉඩ තිබූ ඒ හඬවල්වලට පුනර්ජීවය දුන් නිසාවෙන් වන්නට ඇත. එමෙන්ම මුල් ගීතයට හානි නොකොට සමාන හඬකින් ගායනය කිරීම ද ඊට හේතුවන්නට ඇත.
මට යමක් කමක් තේරෙන කාලය යනු අපේ තාත්තා එවකටත් සිය මිතුරන් සමඟ ආලින්දයේ ගී ගැයූ යුගය යි. වික්ටර්ගේ බොහෝ ගීත ද ෂෙල්ටන් පෙරේරාගේ හා ‘ඇස රැඳුණු රැඳුණු තැන්වල’ වැනි මිල්ටන් පෙරේරා ගේ ගීත ද ඔහු නිරන්තරයෙන් ඇඳ වියලට තට්ටු කරමින් ගැයූ ‘ඇගෙ සිනහව තහනම්’ වැනි චන්ද්‍රකුමාර කඳනආරච්චිගේ ගීත ද මර්වින් පෙරේරාගේ ගීත ද එම්. එස්. ගේ ‘මරීනා මරීනා’ ද මට මුලින් ම ඇසුණේ එහෙම ය. ප්‍රේමකීර්ති සතු වූ අසාමාන්‍ය සෞන්දර්ය ප්‍රතිභාව ලියකම් කෙරෙන ‘කතරක තනිවී’, ‘මල් ලියකම් රැඳි’, ‘මේ නගරය’, ‘අපි හැඟුම්වලට ඉඩ දී මොහොතක්’ , ‘සඳ කැන් වැසිලා’, ‘තනි තරුවේ’ මෙන්ම ‘මිහිරැති වසන්ත කාලේ’ වැනි ගී වලින් මහා මාර්ග නිල නිවාසයක් වු අපේ නිවහනේ රාත්‍රී කාලයන් ආනන්දමත් වූ අවස්ථා චිත්‍රයක් මෙන් මා මනසේ ඇඳී ඇත.
මා ‘මිහිරැති වසන්ත කාලේ’ තාත්තාගෙන් පසුව ඇසුවේ සතිෂ් පෙරේරාගේ හඬිනි. අපට කලින් පරම්පරාව එය රස වින්දේ ෂෙල්ටන් පෙරේරාගේ හඬිනි. අද එහි රචකයා ද ගායකයා ද පසුව එය ගැයූ ඔහුගේ පුතු ද අප අතර නැත. මේ ගීතයට අසීමිතව ඇළුම් කළ අපේ තාත්තා ද අප හැර නික්ම ගොසිනි. එහෙත් ගීතය අද ද අප අතර ජීවත් වෙයි. ඒ ගෙවා නිමා කළ යුගය නැවත ජීවත් කරවයි. හෙට අපේ පරම්පරාව නික්ම ගිය පසු ද එය එසේම වනු ඇත.
–By the river Piedra I sat down and wept (1994). Paulo Coelho
ප්‍රේමය අපට දිව්‍ය ලෝකයේ දොරටු විවර කරන විට වියෝගය, මරණයේ ගැඹුරු අඳුර තුළ අප වළ දමයි. නිමේෂයක් පාසා තියුණු සැතකින් අනින්නාක් බඳු වු වේදනාවන් දෙමින් බැඳීම්වල කටුක බව පසක් කරවයි. ගැඹුරු ආදරය අත්පත් කර ගත්තෝ සිය ආත්මවල ගැඹුරින්ම සංහිඳියාව ස්පර්ශ කරන විට එසේ නොහැකි වූවෝ සිය ලාලසාවන් වෙනුවෙන් ද ස්මරණයන් වෙනුවෙන් ද වැළපෙති. ඒ වැළපුමෙහි කඳුළු සිය පන්හි‍ඳෙහි තවරන ප්‍රේමකීර්ති ද අල්විස් තවමත් නො ආ වසන්තය, වරක් හිමි වි සඳහට ම අහිමි වූ ඒ වසන්තය අමතන්නේ මෙසේ ය.
‘මිහිරැති වසන්ත කාලේ
කිම ඔබ මෙතෙක් නො ආවේ
ගිම්හානයේ ගිලන් වී
තනිවීමි වේදනාවේ’
සිය ඇඟිලි අතරින් ගිලිහි ගිය වසන්තය ද එහි මතකයන් ද ස්මරණය කරමින් හදවතින් ගිලානව වැළපෙන පෙම්වතෙකු තම හිස් බව වදනවලින් සිත්තම් කරන්නේ එසේය. ෂෙල්ටන් පෙරේරා සතු අසහාය කට හඬින් පණ ලැබූ මේ ශෝකයේ ගීතය 60, 70 දශකයේ තාරුණ්‍යය ද එතැනින් නොනැවතී 21 සියවසේ සියලු පරම්පරාවන් ද ස්පර්ශ කරන්නේ ඒ සතු සජීවී බව නිසාම ය.
සම්භාව්‍ය ඉංග්‍රීසි සාහිත්‍යයේ කවියෙකු වන හැරල්ඩ් මුන්රෝ (1879 – 1932) සිය ‘Solitude’ නම් කාව්‍යයෙහි එක් තැනක මෙසේ ලියයි.
"Silence is scattered like a broken glass.
The minutes prick their ears and run about,
Then one by one subside again and pass
Sedately in, monotonously out."
තනිකම තුළ බිදුණු වීදුරුවක් පරිද්දෙන් විසිර පැතිරී කටු අනින නිහඬ බව එසේ විස්තර කරන ඔහු කවිය අවසන් කරන්නේ මෙපරිද්දෙනි.
‘You bend your head and wipe away a tear.
Solitude walks one heavy step more near.
‘ඔබ හිස බිමට බරකොට කඳුළක් පිසින විට
හුදෙකලාව තවත් බර අඩියක් තබා ඔබට ළංවෙයි... ’
ඒ හුදෙකලාව ගැනම ලොව පෙරදිග කෙළවරේ හිඳ ප්‍රේමකීර්ති මෙසේ ලියයි.
‘සිතුවිලි සිතුම් සඳැල්ලේ
ළතැවී රැඳී නිදැල්ලේ
මිහිරක් කොහේද ඇත්තේ
කිව මැන මටත් වසන්තේ’
වියෝගය තුළින් අහිමි කරන ලද මිහිර පතා ඔහු වැළපෙයි. හරියට සරගෝසාවේ පිලාර් පියෙද්රා ගඟබඩ හිඳ සිය ළමා කල මිතුරා හෙවත් පෙම්වතා ගැන වැළපෙන්නාක් මෙන් ම...
සිය ළමා කාලයේ මිත්‍රයා වසර දහ නවයකට පසු හමුවන විට ඔහු තව දුරටත් ලැජ්ජාශීලී කොලුවෙකු නොව, දෙවියන්ගේ ස්ත්‍රී ස්වභාවය සොයමින් සිටින, රෝගීන් සුව කිරීමේ ආශිර්වාදය ලබා ගත් අන්‍ය භාෂා කතා කරන, දේශන පවත්වන අයෙකු බව ට පත්ව ඇති බව දකින පිලාර් මුලින් විස්මයට ද පසුව ඉමහත් ප්‍රීතියට ද පත්වෙයි. ඔහු තමන්ට පෙම් කරන බව ඉතා සරලව කියද්දී මුලින් එය නොකතා හැරියද ඔහුගේ සුවිශේෂත්වය වටහා ගන්නා ඇය ඔහු අත්දකින දේව සබඳතාව මඳින් මඳ අත්දකින්නට පටන් ගනියි. දැන් ඇයට අවශ්‍ය ඇය පෙම් කරන තැනැත්තා වෙනුවෙන් සටන් කිරීමට ය. ඒ සටන තවත් ගැහැනියක සමඟ නොව දේව මෑණියන් සමඟ හෙවත් මිතුරා ගේ කැරිස්මා සම්ප්‍රදායට අයත් බැතිමතුන්ගේ විශ්වාසය පරිදි දෙවියන් වහන්සේගේ ස්ත්‍රී රූපය සමඟ ය. මේ දේව අභිරහස තුළට ඇද වැටෙන අතර ම ඇය වටහා ගන්නේ තමා ඔහුට මෙන්ම ඔහුගේ කැඳවීමට ද ප්‍රේම කරන බවයි. තමා ඔහු සමඟ එක්ව දුක් විඳින්නට ද දෙවියන් හා මිනිසුන් වෙනුවෙන් කැප වීමට ද සූදානම් බව යි.
ඇය එසේ මනසින් සූදානම් වෙද්දී වසර දහ නවයක් තිස්සේ පිලාර් සිය සිතෙන් අත් හැරීමට ආශ්‍රම ගානේ ගොස් ඵලක් නො ලද මිතුරා ඇය වෙනුවෙන් සිය සුවිශේෂී කැඳවීම ද ප්‍රාතිහාර්ය තුළින් රෝගීන් සුව කිරීමේ හැකියාව ද අත්හැරීමට නිහඬව ම තීරණය කරයි. සියල්ල පුපුරා යන්නේ එම තීරණය පිලාර් ට දැනුම් දෙන මොහොතේ දී ය. ඔහුගේ ශුද්ධවරබව සහ එහි කොටස්කාරියක වීමේ සියළු සිහින බිඳ වැටෙද්දී ‘සියල්ල විනාශ කලේය’යි ඇතිවන වරදකාරී හැඟීමෙන් ද සුණු විසුණු වෙද්දී පිලාර් සිය පෙම්වතා හැරයයි. අත් හැරීමේ මොහොත පැමිණ ඇති බව වටහා ගන්නා ඇය පියෙද්රා ගං ඉවුරේ හිඳගෙන අධික ශීතලට තම ජීවිතය මුදා හරින්නට තීරණය කරයි.
ශිශිරයේ කටුක අතුල් පහරින් ද වියෝගයේ අප්‍රමාණ වූ වේදනාවෙන් ද පීඩනයට පත්වන පිලාර් සිය ප්‍රේමය ද මතකයන් ද දෛවය විසින් තමන්ගෙන් අහකට ඇද ගනු ලැබූ දිව්‍යමය පෙම්වතා වෙනුවෙන් ද වැළපෙයි.
පාවුලෝ කොයියෝ ඒ විප්‍රයෝගයේ දඬුවම සිතුවම් කරන්නේ මෙසේ ය.
"පියෙද්රා ගඟබඩ හිඳ මම වැළපුනෙමි. මේ ගංදියට පතිත වන - තුරුපත්, කුරා කුහුඹුවන්, කුරුළු පිහාටු- ඈ සියල්ලක්ම ගංපත්ල සුසැදි පාෂාණ බවට ම පත්වන්නේ යයි පුරාවෘත්තයක් වෙයි. මගේ හදවත මුලිනුදුරා මේ දියවැළට වීසි කර දමන්නට මට හැකි විණි නම්, එවිට මගේ වේදනාවන් සහ අධිකතර ලාලසාවන් නිමා වී අවසානයේ දී සියල්ල අමතක කර දමන්නට මට හැකිවේවි.
පියෙද්රා ගඟබඩ හිඳ මම වැළපුනෙමි. සිසිර සුළඟින් සීත මා කොපුල්තල මත වූ කඳුළු බිඳු මා අතැර යන යන දියවරට පතිත වේ. කොහේදී හෝ මේ ගඟ තවෙකක් හා එක් වී , ඉනිඳු නො නැවතී මගේ හදවතින් සහ පේන මානයෙන් එපිට ඉසව්වකදී මුහුද හා මුසුවේ. යම් දිනෙක මා, මගේ පෙම්වතා වෙනුවෙන් හැඬූ බව කිසි දිනෙක නො දැනෙන තරම් දුරකට මගේ කඳුළු බොහෝ ඈතක ඇදී යාදෙන්. පියෙද්රා ගඟත්, ආශ්‍රමයත්, පිරනීස් හි දෙව් මැඳුරත්, මීදුම සහ අප එක්ව ඇවිද ගිය මංමාවත් සියල්ලත් මට අමතක කළ හැකි තරම් දුරකට මගේ කඳුළු බිඳු බොහෝ ඈතක ඇදී යාදෙන්.
කිසිදිනෙක සැබෑ නොවන මගේ සිහිනයෙහි මං මාවත් , කඳුවැටි සහ කෙත් බිම් මගේ මතකයෙන් මැකී යයි නම්...
යමෙකුගේ ජීවිතය සහමුලින්ම වෙනස් කළ හැකි ඔව් හෝ නැහැ යන තීරණ ගැනෙන , ඒ, මගේ ජීවිතයේ ඉන්ද්‍රජාලික නිමේශය මට මතකය. දැන් එය සිදු වී බොහෝ කල් ගත වී ඇතිවාක් මෙන් මට දැනේ. මගේ පෙම්වතා නැවත හමු වී ඔහු මට නැවත අහිමි වූයේ පසුගිය සතියේ තරම් මෑතක වීම විශ්වාස කිරීමට පවා අපහසු ය.
පියෙද්රා ගංතෙර හිඳ මෙපුවත ලියමි. මා දෑත් සීතයෙන් දරදඬුව දෙපා හිරි වැටී , සෑම මොහොතකම මෙය නැවැත්වීමේ අවැසියාවෙන් මා පෙළෙයි.
"ජීවත් වන්න. ස්මරණයන් අයිති අතීතයට යි." ඔහු කීවේය.
ඇතැම් විට ආදරය අකාලයේ අපව වියපත් කරයි. නැතිනම් තාරුණ්‍යය දැනටමත් ගෙවී ඇත්නම්, ආදරය අපට එය ලබා දෙයි. නමුත් මා කෙසේ නම් ඒ නිමේෂයන් අමතක කරලන්නද?"
(උපුටනය- By the river Piedra I sat down and wept හි සිංහල පරිවර්තනයෙන්)
කොයියෝ සිය පොතේ පළමු පරිච්ඡේදය අවසන් කරන්නේ මෙසේ කියමිනි.
"හැම ආදර කතාවක් ම එක වගේ."
ඉදින් මේ ප්‍රේමය නම් වන සාර්වත්‍රික ප්‍රපංචය සැමෙකෙකුගේම ජීවිතවල යුගයක් නියෝජනය කරයි. ඒවා හුදු නිමේෂයන් නොවී ඔවුන් පෙර නොසිටි මිනිසුන් හා ගැහැණුන් බවට පත් කරයි.
"දාහය ගතේ වෙළීලා
කඳුළැලි නෙතින් ගලාලා
ඈතට ඇදී ගලා යේ
සොයමින් ගෙවූ අතීතේ
සෙනෙහස ඔබෙන් උදාවූ
යුගයකි ගෙවා නිමා වූ ..."
ගීතයේ ස්ථායි කොටස සහ පළමු අන්තරා කොටසට වඩා ඉහළ ස්වර පරාසයකින් ගැයෙන්නේ වේදනාව තීව්ර කරමිනි. අතීතය යනු යනු ම සොයමින් සොයමින් ගෙවා දැමූ නිමේෂයන් හි එකතුවකි. එතෙකුදු එය වසන්තය ම විය.
ඒ වසත්කල ගෙවෙද්දී නිම වූයේ හිරු බඳුව සඳු බඳුව තාරකාවක් බඳුව ‘උදාවූ ‘ සෙනෙහසකි.
සෙනෙහස ඔබෙන් උදාවූ
යුගයකි ගෙවා නිමා වූ ...
ගීතයේ අපූර්වත ම තැන ද පරිපාකය ද මෙයයි.
මධ්‍යධරණී මුහුදින් එතෙර ස්පාඤ්ඤයේ පිලාර් ශිශිරයේ ශීතයට සිය සමස්තය මුදා හරිද්දී ඒ හේතුව නිසාම ඉන්දියන් සයුර මැද දූපතක වසන පෙම්වතෙකු ප්‍රේම දාහයෙන් තැවෙයි. එය තෝමස් මුවර් කවියා (1779 – 1852) වරක් ලියූ පරිදි ‘වසන්තයේ අවසාන රෝස කුසුම’ යි.
‘ලිය මඬුළු තුරු සිරස එපා මල් පළඳින්න
වසන්තය නිමාවිය කොවුළනේ ගොළුවන්න
සොබා දම් නෑසියනි සැලී- සැලී කම්පා වන්න’
යනුවෙන් කුමාරදාස සපුතන්ත්‍රී ප්‍රතිවර්තනය කරන්නේ ද එයම ය. (ගැයුම- වික්ටර් රත්නායක)
වියෝගය අවසන නො ලියූ අවබෝධයක් ද වන බැව් අප අමතක නොකළ යුතුය. භීතීන්, සංශයන් සහ වැළපුම්වලින් යටපත් කරන ලද ‘පරිත්‍යාගයේ ආදරයට’ දොරක් විවර කර ගත යුතුය. ඉඳුරාම ආදරය කිරීම තුළ හිමිවන සංතෘප්තිය තුළ අහිමි වීමේ බියක් කොයින්ද? ප්‍රේමය හුදු භාවයන් ඉක්මවා ගොස් ලොව අභිබවයි. "පියෙද්රා ගඟබඩ හිඳ..." කෘතියෙහි කතුවර සටහනේ කොයියෝ මෙසේ ලියයි.
"At some point, we have each said through our tears, "I'm suffering for a love that's not worth it."
‘යම් තැනකදී අපි හැම කෙනෙක් ම කඳුළු අතරින් මෙසේ පවසා ඇත්තෙමු. "මං ආදරය වෙනුවෙන් ඒකට නොසෑහෙන තරම් විඳවල තියෙනව"මෙසේ අපට ලැබෙනවාට වඩා වැඩිපුර අප විසින් දෙන බව අපට හැ‍ඟෙන නිසාවෙන් අපි විඳවන්නෙමු. ....
නමුත් අන්තිමේ දී මේ විඳවීමට තේරුමක් නැත. මන්ද සෑම ආදරයක් තුළම වර්ධනයේ බීජය රැඳී ඇති බැවිනි. ... ’
(By the river Piedra ... හි කතුවර සටහනේ පරිවර්තිත කොටසක්)
මිහිරැති වසන්ත කාලේ
කිම ඔබ මෙතෙක් නො ආවේ
ගිම්හානයේ ගිලන් වී
තනිවීමි වේදනාවේ
සිතුවිලි සිතුම් සඳැල්ලේ
ළතැවී රැඳී නිදැල්ලේ
මිහිරක් කොහෝද ඇත්තේ
කිව මැන මටත් වසන්තේ
දාහය ගතේ වෙළීලා
කඳුළැලි නෙතින් ගලාලා
ඈතට ඇදී ගලා යේ
සොයමින් ගෙවූ අතීතේ
සෙනෙහස ඔබෙන් උදාවූ
යුගයකි ගෙවා නිමා වූ
ගී පද: ප්‍රේමකීර්ති ද අල්විස්
ගායනය සහ සංගීතය: ෂෙල්ටන් පෙරේරා
පසු ගායනය: සතිෂ් පෙරේරා
ආශ්‍රිත ග්‍රන්ථ, පද්‍ය:
•‘By the river Piedra I sat down and wept’, 1994, Paulo Coelho
•පියෙද්රා ගඟබඩ හිඳ මම වැළපුණෙමි, 2005, පාවුලෝ කොයියෝ (සිංහල පරිවර්තනය :අනුෂයා කොල්ලුරේ සහ පියල් ජයරත්න)
•The Last Rose of Summer by Thomas Moore(1779 – 1852) - කාව්‍ය
•Solitude by Harold Munro (1879 – 1932) - කාව්‍ය
සටහන:
පසුගිය දිනෙක සතිෂ් පෙරේරා මිය ගියේය. පියාගේ ගීත පුතුන් ගැයීම එතරම් අනුමත නො කෙරෙන වාතාවරණයක පවා රසිකයින් ෂෙල්ටන් පෙරේරාගේ, මිල්ටන් පෙරේරාගේ, සී. ටී. ගේ හෝ එම්. එස්. ගේ ගීත ගයන පුතුන් ට කැමැත්තෙන් සවන් දුන්නේ ජෝති ගේ මෙන් ම යළිත් කිසිදාක සජීවී ව නෑ‍සෙන්නට ඉඩ තිබූ ඒ හඬවල්වලට පුනර්ජීවය දුන් නිසාවෙන් වන්නට ඇත. එමෙන්ම මුල් ගීතයට හානි නොකොට සමාන හඬකින් ගායනය කිරීම ද ඊට හේතුවන්නට ඇත.
මට යමක් කමක් තේරෙන කාලය යනු අපේ තාත්තා එවකටත් සිය මිතුරන් සමඟ ආලින්දයේ ගී ගැයූ යුගය යි. වික්ටර්ගේ බොහෝ ගීත ද ෂෙල්ටන් පෙරේරාගේ හා ‘ඇස රැඳුණු රැඳුණු තැන්වල’ වැනි මිල්ටන් පෙරේරා ගේ ගීත ද ඔහු නිරන්තරයෙන් ඇඳ වියලට තට්ටු කරමින් ගැයූ ‘ඇගෙ සිනහව තහනම්’ වැනි චන්ද්‍රකුමාර කඳනආරච්චිගේ ගීත ද මර්වින් පෙරේරාගේ ගීත ද එම්. එස්. ගේ ‘මරීනා මරීනා’ ද මට මුලින් ම ඇසුණේ එහෙම ය. ප්‍රේමකීර්ති සතු වූ අසාමාන්‍ය සෞන්දර්ය ප්‍රතිභාව ලියකම් කෙරෙන ‘කතරක තනිවී’, ‘මල් ලියකම් රැඳි’, ‘මේ නගරය’, ‘අපි හැඟුම්වලට ඉඩ දී මොහොතක්’ , ‘සඳ කැන් වැසිලා’, ‘තනි තරුවේ’ මෙන්ම ‘මිහිරැති වසන්ත කාලේ’ වැනි ගී වලින් මහා මාර්ග නිල නිවාසයක් වු අපේ නිවහනේ රාත්‍රී කාලයන් ආනන්දමත් වූ අවස්ථා චිත්‍රයක් මෙන් මා මනසේ ඇඳී ඇත.
මා ‘මිහිරැති වසන්ත කාලේ’ තාත්තාගෙන් පසුව ඇසුවේ සතිෂ් පෙරේරාගේ හඬිනි. අපට කලින් පරම්පරාව එය රස වින්දේ ෂෙල්ටන් පෙරේරාගේ හඬිනි. අද එහි රචකයා ද ගායකයා ද පසුව එය ගැයූ ඔහුගේ පුතු ද අප අතර නැත. මේ ගීතයට අසීමිතව ඇළුම් කළ අපේ තාත්තා ද අප හැර නික්ම ගොසිනි. එහෙත් ගීතය අද ද අප අතර ජීවත් වෙයි. ඒ ගෙවා නිමා කළ යුගය නැවත ජීවත් කරවයි. හෙට අපේ පරම්පරාව නික්ම ගිය පසු ද එය එසේම වනු ඇත.
මේ වියමන ඔබේ මූණු පොතට එක් කරන්න-
Tags- Mihirathi Wasantha Kale, Shelton Perera, Sathish Perera, Premakeerthi De Alwis, By the river Piedra I sat down and wept (1994) by Paulo Coelho
Currents
වෙසෙස් බූන්දි
අදහස් බූන්දි
කතා-බස් කරන්ට්ස්
රත්තරං ටික
කෙටියෙන්
ඔමරි කරන්ට්ස්
ඔත්තු කරන්ට්ස්
කට කොකියනවට
පැන බූන්දි
Viva Che
BoondiLets
Raha
Cine බූන්දි
රංග බූන්දි
සිත්තර බූන්දි
රහ කතා-බස්
අදහස් බූන්දි
රත්තරං ටික
රහ ඔත්තු
රහ වීඩියෝ
චිත්‍රකතා
BoondiLets
Sookiri
වෙසෙස් බූන්දි
කතන්දර බූන්දි
පොත් බූන්දි
සූකිරි කතා-බස්
අදහස් බූන්දි
රත්තරං ටික
සූකිරි ඔත්තු
රන් රෝස
BoondiLets
Plus
ප්‍රතිචාර
අඩවි දත්ත
Facebook Page
Boondi Google+
Boondi RSS
මාලතී කල්පනා ඇම්බ්‍රෝස්ගෙන් තවත් වියමන්
වෙසෙස්
දහමට බියෙන් සයුරට පනින මියන්මාර රොහින්ගානුවෝ
වෙසෙස්
සීමිත ලොවකට අසීමිත කවි තබා ගිය දිලිසෙන පියවර, සමර
කවි
විස්මය
කවි
ඔබ නැවතුණ තැන
කවි
ගිළිහෙන ස්මෘතිය, එනම් රික්තයක මතකය
තවත් ගී කිය(ව)මු
ග්‍රීස් ගහේ මුදුනට ම ගියා මම- ඇය අවුරුදු කුමරිය වෙන්න ගියා!
සඳ, හොරෙන්- හොරෙන්- හොරෙන්- බලමු!
ඔබට පමණි ඔබ ආදරේ- ප්‍රොයිඩියානු කියවීමක්
පාළුව දෙවනත් කරලා නාඬන් උල ලේනෝ- විප්ලවයේ මළගම
මගෙ දුවේ ඔබ අවදියෙන් නම්.....
BoondiLets
ජෝන් ලෙනන් කියයි.
අපේ සමාජය යනු උන්මත්තක මිනිසුන් රැළක් විසින් උන්මත්තක අරමුණු කරා රැගෙන යනු ලබන්නකි. මට සිතෙන්නේ අපව වියරු වූවන් පිරිසක් විසින් වියරු අවසානයක් කරා රැගෙන යමින්... [More]
What's New | අලුතෙන්ම
කවි|
ස්වර්ණ - සංවත්සරය දා
29-Secs
(උද්‍යෝගී පලිහක්කාර) දෙඅත් බැඳ - නවා හිස
විපිළිසර කැමරා - දෙනෙත් අභියස
එදා උන් අයුරින්ම මා අස
ඉඳී මා 'විළිබර මනාලිය'
මේ තරම් තිළිණ, මල් කළඹ, බන්ධූන්... [More]
විපිළිසර කැමරා - දෙනෙත් අභියස
එදා උන් අයුරින්ම මා අස
ඉඳී මා 'විළිබර මනාලිය'
මේ තරම් තිළිණ, මල් කළඹ, බන්ධූන්... [More]
කවි|
පියාපත
කවි|
ආනන්ද
31-Secs
(රෝහණ පොතුලියැද්ද) මාලා කරුවෙකු සේ මල් සොයා යන
සසර සැරි ගමනක ඉම
අතහැරීම ම නිවන කියන උතුමෙකු
අත නෑර අල්ල ගති ආනන්ද
මල,පැහැය,සුවඳ, ඈ... [More]
සසර සැරි ගමනක ඉම
අතහැරීම ම නිවන කියන උතුමෙකු
අත නෑර අල්ල ගති ආනන්ද
මල,පැහැය,සුවඳ, ඈ... [More]
Cine|
අසන්ධිමිත්තා- වෘත්තයෙන් ආපස්සට
3-Mins
(ඩිල්ෂානි චතුරිකා දාබරේ) සාහිත්‍යය හෝ සිනමාපට තවදුරටත් සාම්ප්‍රදායික ආකෘතියම නොපතයි. රසවිඳින්නන්ව සාමාන්‍ය කතාවකින් නළවාදැමීමට නොහැකිය. තවදුරටත් ඔවුහුද හුරුපුරුදු නිර්මාණ ස්වභාවයම නොපතති. නිර්මාණකරුවකු... [More]
Cine|
රාමු තුළ යළි රාමු වුණු "දැකල පුරුදු කෙනෙක්"
6-Mins
(විකුම් ජිතේන්ද්‍ර) මේ යුගය ඡායාරූප හා කැමරා යුගයක් වන අතර වෘත්තීය හෝ අර්ධවෘත්තීය කැමරා භාවිත කරන ආධුනිකයා පවා අධි සුන්දරත්වයෙන් යුතු ඡායාරූප... [More]
අදහස්|
To Sir, With Love!
2-Mins
(තාරක වරාපිටිය) To Sir With Love යනු මීට වසර 28 කට පමණ ඉහතදී කළු සුදු ටෙලිවිෂන් තිරයකින් මා බැලු චිත්‍රපටයකි. එය එතෙක්... [More]
වෙසෙස්|
මැදියම් රැයේ වාහනවලට අතවනන සුදු හැඳි ගැහැනිය
5-Mins
(තිලක් සේනාසිංහ ) අද මෙන් මහජනයා හෝ රථවාහන බහුල නොවූ මීට දශක හය හතකට පෙර ඇතැම් දිනවල මැදියම් රැය ආසන්නයේ දී කොළඹ බොරැල්ලේ... [More]
ඔත්තු|
හෙල්මලී ගුණතිලකගෙන් 'සහස් පියවර'
5-Secs
හෙල්මලී ගුණතිලක විසින් රචිත පළමු කෙටිකතා එකතුව වන 'සහස් පියවර' කෘතිය මුද්‍රණද්වාරයෙන් එළි දක්වා තිබේ.... [More]
පොත්|
ඉණෙන් හැලෙන කලිසමක් රදවා ගන්න තතනමින්...
2-Mins
(රෝහණ පොතුලියැද්ද) පුද්ගල නාමයක්, වාසගමක් දුටු කල්හි ඔහුගේ ජාතිය/ ආගම/ කුලය/ ලිංගය/ ග්‍රාමීය, නාගරිකබව සිතියම් ගත කිරීම සාමාන්‍ය පුරුද්දක්. නමුත් "ඩොමිනික් චන්ද්‍රසාලි"... [More]
කෙටියෙන්|
මොන එල්ලුං ගස් ද?
පොත්|
උමතු වාට්ටුවට අප්පචිචී ඇවිත්!
6-Mins
(කේ.ඩී. දර්ශන) 'උඹට එහෙම යන්න බැහැ උඹ ඉන්න ඕනෙ මම ළඟ. මගේ හෙවණැල්ලෙන් මිදෙන්න උඹට බැහැ.'
(-41 පිට)
'මම ගල් ගැහී අප්පච්චී දෙස බලාගෙන... [More]
(-41 පිට)
'මම ගල් ගැහී අප්පච්චී දෙස බලාගෙන... [More]
රත්තරං ටික|
මෙන්න බත් කූරෙක්!
28-Secs
මත්සුවා බැෂෝ යනු කෘතහස්ත ජපන් කවියෙකි. බැෂෝගෙ කවිකාර කම දැක දිනක් ඔහුගේ ශිෂ්‍යයෙකු ද කවියක්... [More]
කවි|
ජානූ! පේ‍්‍රමයෙන් විතැන් විය හැකි දැයි මට කියන්න
24-Secs
(තුෂාරි ප්‍රියංගිකා) එකින් එක මතක අහුලමි
මංජුසාවකි හදවත මතක අහුරමි
සීත හිමයේ මිදුණු හිමකැටිති යට
ඔබට කවි ලියා සඟවමි
ජානූ!
පසුපස සෙවණැල්ල සේ ඇදෙමි... [More]
මංජුසාවකි හදවත මතක අහුරමි
සීත හිමයේ මිදුණු හිමකැටිති යට
ඔබට කවි ලියා සඟවමි
ජානූ!
පසුපස සෙවණැල්ල සේ ඇදෙමි... [More]
පොත්|
සෞන්දර්යය වෙනුවට කටු අතු- අපේ යුගයේ උරුමය!
13-Mins
(චූලානන්ද සමරනායක) කිවිඳියකගෙ කාව්‍ය ග‍්‍රන්ථයක් එළිදක්වන මොහොතක ඇගේ කවියට ප‍්‍රවේශ වෙන්න වඩාම සුදුසු මාවත මොකක්ද? මේක ටිකක් විසඳගන්න අමාරු ප‍්‍රශ්ණයක්. මොකද අද... [More]
ඔත්තු|
'නො පවතිනු වස් ප්‍රේමය ව පවතිමි' සහ 'පියා නො හැඹූ පියාපත්'- දෙසැ. 01
11-Secs
මාලතී කල්පනා ඇම්බ්‍රෝස්ගේ 'නො පවතිනු වස් ප්‍රේමය ව පවතිමි' සහ 'පියා නො හැඹූ පියාපත්' කාව්‍ය... [More]
වෙසෙස්|
වාලම්පුරි- වාසනාව, විහිළුව සහ මිත්‍යාව
1-Mins
(තාරක වරාපිටිය) ලංකාවේ ඉහළ "අලෙවි වටිනාකමක්" ඇති, ‘අනුහස් ඇති’ ගුප්ත වස්තුවකි වාලම්පුරිය. මෙම ‘වටිනාකම’ තීරණය වන්නේ එහි ඇති ද්‍රව්‍යමය වටිනාකම හෝ වෙනත්... [More]
පොත්|
"මතක වන්නිය" හෙවත් උතුරේ ශේෂ පත්‍රය
3-Mins
(සුරෝෂන ඉරංග) කලා කෘතියකින් භාවමය කම්පනයක් ඇතිකළ හැකි නම් එයට කිසියම් සමාජ බලපෑමක් සිදුකළ හැකිය. එසේ කම්පනයත්, පශ්චාත්තාපයත් ජනිත කළ, දමිළ බසින්... [More]
අදහස්|
විද්‍යාවේ සියවසක පිම්ම!
2-Mins
(තාරක වරාපිටිය) පසුගිය සියවසේ මිනිස් ශිෂ්ඨාචාරය මුහුණපෑ ප්‍රධාන මාරක අභියෝග තුන වුයේ වසංගත, සාගත හා සංග්‍රාමයන්ය. ඒ සියවස තුල එසේ ඉන් මියැදුන... [More]